ترجمان طبیعت در الگوی باغ شفابخش به عنوان بستر معمارانه سبز و التیامبخش در محیط زندگی کودکان کار و خیابان

معماری همواره خود را در قبال محیط زندگی بشر مسیول دانسته و در هر دوره زمانی بسته به شرایط جامعه، فرهنگ و مکان، راه حلهای موثری جهت آسایش انسان ارایه نمودهاست. از جمله شرایط خاصی که امروزه به عنوان معضلی اجتماعی در سراسر دنیا مشاهده میشود، پدیده کودکان خیابان و عدم وجود مکانی آرام و امن برای زندگی و بهبود سلامت روح و روان آنان است. با توجه به مسیولیت معماری که همانا فراهم آوردن محیطی جهت آسایش و آرامش انسان است، در این مورد خاص نیز، باید بتواند راهکارهایی برای حل این مشکل ارایه دهد. در این راستا، طراحی مناسب محیط پیرامون فضای زندگی این کودکان می تواند در جبران آسیب های وارده از اجتماع و خشونت های گریزناپذیر آن، گامی در جهت جبران این کاستی ها بردارد. آن چه که معماری امروز برای چنین محیط های مراقبتی و درمانی پیشنهاد می کند، دست یازیدن به طبیعتی است که بازتعریف آن در این گونه فضاها، به عنوان باغ شفابخش مطرح شده است. این باغ به وسیله گره زدن زندگی کودکان با طبیعت و با حضور عناصر شفابخش و زنده چون عطر و بوی گیاهان، زیبایی بصری و لمسی طبیعت و هم چنین صدای آب و پرندگان، حواس پنجگانه کودک را درگیر نموده تا در بستری از آرامش، تنش و استرس تحمیلشده از جامعه، به آرامی رخت بربسته و او را آماده شروعی دوباره کند. از آنجاییکه باغ شفابخش در معماری امروز توانسته نقش فعالی در پروسه بهبود بیماران روحی و فیزیکی ایفا کند، می تواند به عنوان راهکاری عملی در این زمینه، مورد توجه قرار گیرد.

Keywords:

طبیعت , باغ شفابخش , کودکان کار و خیابان , فضاهای مراقبتی و درمانی