بازآفرینی کالبدی محلات شهری با رویکرد پایداری اجتماعی

بازآفرینی ایجاد یک مظروف است و به همین دلیل ماهیت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی دارد. یک جسم یا کالبد در جایخود قرار دارد ولی بلا استفاده مانده است؛ مقصود از بازآفرینی، استفاده مجدد از این کالبد است. بازافرینی تلاش برای اتصال وارتقا ابعاد کالبدی و عملکردی محله ها برای ایجاد سرزندگی است.یکی از مصادیق و در عین حال ریشه های فقدان جامعیتدر مداخلات بافت های شهری در دهه های گذشته، کم رنگ بودن نقش مباحث اجتماعی است. این موضوع امروزه پیش شرطاصلی هر نوع مداخله در حوزه بازآفرینی شهری است. ن احیه تاریخی شهرها میراث ارزشمند معماری و کالبدی به جای مانده ازگذشتگان ماست که در طول زمان در هویت بخشی به حیات شهری همواره نقش بارزی ایفا نموده است. این بخش از شهرتجلیگاه ابعاد فرهنگی، ا قتصادی و اجتماعی مردمانی است که در دوره های تاریخی مختلف در آن جا، روزگار سپری کرده وهویت فرهنگی آن را به ثبت رسانده اند . هرگونه سیاست گذاری در بافت های تاریخی باید برای بازآفرینی، بهسازی و حفاظتتدوین شود تا به ارتقای کیفیت زندگی ساکنان انجامد؛ به همین دلیل، بازآفرینی شهری با توجه به زمینه ی تاریخی و قدیمی،مورد توجه این پژوهش است تا با توجه به بعد زمان و زمینه ای که در آن قرار دارند به بازآفرینی کالبدی محلات شهری بارویکرد پایداری اجتماعی پرداخته می شود . پژوهش حاضر با راهبردهایی منطقی، به دنبال تبیین این موضوع است که چگونهطراحی شهری می تواند به باززنده سازی محلات با رویکرد پایداری اجتماعی بپردازد. نتایج تحقیقات نشان می دهد که نقش اصلی طراحی شهری در تحقق پایداری اجتماعی متوجه ابعاد ایمنی و امنیت، تعاملات اجتماعی، تنوعاجتماعی، احساس نشاط و رضایت، حفظ مکان و حفظ میراث فرهنگی و تامین عدالت در دسترسی به خدمات و امکانات است.

Keywords:

باز آفرینی , محلات شهری , رویکرد پایداری اجتماعی