بررسی تزیینات در بافت مرکزی اهواز (مطالعه موردی شباک)

هنر اجرکاری به عنوان پدیده ای برجسته در تاریخ معماری این سرزمین دارای اصالت و پیشینه ای غنی است و با گونه های تصویری و تریینی مختلف حضور و هویتی دیرینه دارد. به بیانی دیگر خوون چینی نقوش تزیینی با آجر است که به صورت خفته و رفته و چلیپایی غالبا در ورودی و نماهای خانه های اهواز و حاشیه های تزیینی در بافت قدیم دیده میشود. تاکنون کتاب ها و مقالات بسیاری درباره تزیینات آجری یا ترکیب آن با سایر عناصر در شهرهای مختلف در معماری ایران ارایه شده است. لیکن سهم آجرکاری اهواز در این حوزه مطالعاتی بسیار ناچیز و در حد گزار شهای بسیار کوتاه است. این پژوهش با هدف مستندسازی و معرفی حاشیه های تزیینی و نوع اجزای مثبت و منفی در شباک ها در بافت قدیمی اهواز می باشد.مستندسازی با استفاده از منابع و اسناد کتابخانه ای و همچنین مطالعات میدانی نگارندگان به روش توصیفی تحلیلی تکمیل گردیده است. در این تحقیق با استناد به نقش تزیینی آجر با خوون چینی متمرکز،به گونه شناسی نقش های آجری براساس تعداد اجزای تکرارشده آن پرداخته شده است. شناسایی پرکارترین تزیین آجری به لحاظ تعداد اجزای تشکیل دهنده از نتایج آفرینش همه نقوش بر زمینه شطرنجی و مربع قناس با زاویه چرخش45 درجه می باشند. همچنین وحدت و انسجام بین نقوش به نحوی است که تمام حاشیه ها و جداره ها یک کل واحد را تشکیل می دهد و تفکیک اجزای آن غیرممکن میگردد.

Keywords:

اهواز , خوون چینی , آجرکاری , نقوش تزیینی