بررسی سبک شناساسی اشعار نمایشی تعزیه با تکیه بر کتاب سی و سه مجلس

تعزیه از مهمترین عناصر فرهنگی- مذهبی به شمار می رود که علاوه بر احیا، حفظ و اشاعه فرهنگ عاشورایی مهمترین گونه نمایشی ایران بعد از اسلام نیز هست.تعزیه نامه ها در اواسط قرن دوازدهم به نگارش در آمده است زیرا در اوایل قرن سیزدهم خوچکو، یک مجموعه سی و سه تایی تعزیه نامه را به دست آورده است که تاریخ تدوین آن به اواخر دوران فرمانروایی فتح علی شاه و اوایل عصر محمد شاه قاجار می رسد و بی هیچ شبه همی توان گفت که شعرهای آن در عصر فتح علی شاه (1250 - 1212) سروده شده است. تاکنون تعزیه، تاریخ داری قدیم تر از این مجموعه به دست نیامد ه است. این کتاب ضمن تاثیر پذیری کامل از سبک حماسی، از شگردهای کارآمد بیانی، ادبی، و بدیعی برخوردار است. هدف اصلی از این نوشتار آن بوده است که ضمن تامل در شیوه های خاص این اثر، شگردها و تعابیر این کتاب از چشم انداز بیانی، ادبی و سبکی مورد بررسی قرار گیرد. نتایج تحقیق بر توفیق و ابتکار این کتاب در بهره گیری از صور خیال و برخی از ویژگیهای آوایی، لغوی و نحوی نسبتا بدیع، جهت نیل به اهداف راوی صحه می گذارد.

Keywords:

ویژگی های سبکی , تعزیه. سی و سه مجلس