ارتباط بین حمایت اجتماعی و قصد فرزندآوری در زنان ساکن شهر تهران

مقدمه: شهر تهران همانند بسیاری از شهرهای ایران، در حال حاضر با مسیله کاهش شدید نرخ باروری مواجهه است. این مطالعه به بررسی دیدگاه زنان ساکا شهر تهران نسبت به قصد فرزندآوری و ارتباط آن با حمایت اجتماعی پرداخته است. مواد و روش کار: 822 زن واجد شرایط در سن باروری 15-49 سال، که به 26 مرکز منتخب دولتی و خصوصی بهداشتی و درمانی مراجعه کرده بودند، در این مطالعه شرکت نمودند. مراکز به صورت تصادفی و به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله این از بین پنج منطقه جغرافیایی: شمال، جنوب، شرق، غرب و مرکز در سطح شهر تهران انتخاب شدند. داده ها با استفاده از فرم کوتاه شده پرسشنامه معتبر حمایت اجتماعی ساراسون SSQ6 جمع آوری گردید. یافته ها: 67/3 درصد از جمعیت مورد مطالعه قصد فرزندآوری را تا سه سال آینده و 32/7 درصد آنها عدم قصد فرزندآوری را گزارش نمودند. وفق نتایج حمایت اجتماعی با قصد فرزندآوری زنان رابطه معنی دار ندارد. در مورد سایر متغیرهای مستقل، رابطه مستقیم و معنی دار بیا سا زنان با قصد فرزندآوری دیده شد. با افزایش هر یک سال سن، 20 درصد قصد فرزندآوری افزایش نشان داد OR=1/20 در حالی که با افزایش هر یک سال سطح تحصیلات زنان، 8 درصد کاهش در قصد فرزندآوری دیده شد OR=0/92 همچنین نتایج نشان داد، افراد با وضعیت اقتصادی بد، 47 درصد قصد کمتری برای فرزندآوری داشتند OR=0/53 بحث و نتیجه گیری: ارتباطی بین قصد فرزندآوری زنان با حمایت اجتماعی دیده نشد، اما عوامل جمعیت شناختی شامل سان و سطح تحصیلات زنان، همچنیا وضعیت اقتصادی خانواده تعیین کننده های اصلی قصد فرزندآوری در بین زنان بودند. این مطالعه نشان می دهد. برای ترویج فرزندآوری نیاز است در جهت بهبود وضعیت اقتصادی خانواده ها اقدام شود.

Keywords:

قصد فرزندآوری , حمایت اجتماعی , شبکه اجتماعی , وضعیت اقتصادی اجتماعی , زنان