راهکارهای تامین آسایش محیطی در مدرسه بر اساس ویژگی های پایدار معماری بومی (نمونه موردی بندر گرم و مرطوب چابهار)

با توجه به بحران انرژی و آلودگیهای زیست محیطی ناشی از آن، حفظ پایداری محیط زیست و بهره گیری از منابعانرژی پاک بیش ازپیش اهمیت یافته است. بنابراین توجه به معماری بومی و بهره گیری از اصول آن در راستایحفظ پایداری محیط زیست ضروری است. در مناطق حاشیه دریای عمان و چابهار مطالعات مناسبی برای شناختارزشهای معماری بومی منطقه صورت نگرفته است. بناهای بومی مورد بی توجهی قرارگرفته و تعداد بسیار معدودیاز آنها برجای مانده اند. از طرفی یکی از مهمترین نیازهای کاربری شهری و روستایی این منطقه، نیاز به فضاهایآموزشی و مدارس است. در مدارس نوساز یا در حال ساخت از ساختمان های یک شکل که توجهی به اقلیم وفرهنگ منطقه ندارد، بهره گرفته میشود. از پیامدهای این امر به وجود آمدن مسایلی همچون چون عدم ارتباطمناسب کاربر با محیط، سطح آسایش پایین در محیط، مدرسه سازی بدون رعایت مسایل اقلیمی، صرف انرژی بسیارزیاد برای تامین شرایط آسایش محیطی، انزوای معماری بومی و عدم توجه به محیط زیست و اقلیم در فرایندساخت وساز است. تحقیق حاضر با هدف شناخت و معرفی الگوهای پایدار معماری بومی در بندر گرم و مرطوبچابهار و ارایه راهکارهای طراحی مدرسه بر مبنای الگوهای به دست آمده، انجام شده است. شناخت معماری پایداربومی و بهره گیری از اصول آن در معماری نوین، نقش مهمی در جهت تامین آسایش کاربران و حفظ محیط زیستخواهد داشت. روش تحقیق حاضر بر پایه مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی بوده است. همچنین بامطالعه وبررسی نمونه های موجود از معماری بومی منطقه به معرفی الگوهای پایدار این بناها پرداخته شده است. نتایجبه دست آمده از این پژوهش در قالب راهکارهای تامین آسایش محیطی در مدرسه بر مبنای الگوهای معماری بومیمنطقه گرم و مرطوب چابهار ارایه شده است. این نتایج حاوی اصول پایدار معماری همساز با اقلیم گرم و مرطوببوده است که بهره گیری از آن حتی در معماری انواع دیگر ساختمان های این منطقه نیز میسر است.

Keywords:

معماری بومی , مدرسه , اقلیم گرم و مرطوب , چابهار