آسیب شناسی فرهنگ سازمانی سازمان های فرهنگی ایران

مقاله حاضر به بررسی مهمترین و تاثیرگذارترین آسیب های فرهنگی موجود در سازمان های فرهنگی ایران پرداخته است. این پژوهش ازنظر هدف کاربردی و با رویکرد کیفی انجام شده است. داده های پژوهش از طریق بررسی مقالات موجود، مصاحبه با افراد فعال در حوزهی فرهنگ و مشاهده عینی جمع آوری شده که با استفاده از روش تحلیل تم به تحلیل آنها پرداخته شده است. مهمترین آسیب هایشناسایی شده شامل نداشتن ایمان به هدف، تکیه بیش از حد بر مادیات و عدم توجه مناسب به معنویات، عدم توجه به ارزشهای اصیلدینی و عنصر معنویت، عدم آشنایی با سنت های الهی در انجام فعالیتهای فرهنگی، عدم ارتباط مستمر با قرآن، نهج البلاغه و صحیفهسجادیه در مجموعه های فرهنگی، انتقاد بیش از حد به جبهه خودی و غافل شدن از دشمن واقعی، ترویج خودباختگی در مجموعه هایخودی، نداشتن اخلاق تشکیلاتی، وجود خودشگفتی در میان مجموعه های فرهنگی، وجود و رواج حسادت میان فعالان فرهنگی، نداشتن روحیه جهاد و کم کاری، بی نظمی، متکبر بودن یک مجموعه فرهنگی، رواج غیبت در میان فعالان فرهنگی، بهادادن به داوری های دیگران نسبت به خود، تک آوایی، عدم توجه به ساده زیستی در میان فعالان فرهنگی، اشرافیگری فرهنگی، انجام کارهای ویترینی و تشریفاتی، عملگرایی صرف، کار فکری صرف، نتیجه گرایی صرف، وظیفه گرایی صرف بدون توجه به اندازه گیری نتایج احتمالی، تمرکز به عیوب دیگران و دیگر سازمان ها و عدم یافتن و حل کردن مشکلات درونی، بیشتر حرف زدن و کمتر عمل کردن، رد کردن و عیب گذاشتن بی مورد بر کارهای خوب دیگران، سحر خیز نبودن، انجام کارهای شخصی در ساعات اداری، دل خوش کردن به یک تفکر مجرد، خودنماییمی باشد.

Keywords:

آسیب شناسی , فرهنگ سازمانی , سازمان فرهنگی , فرهنگ