بهره برداری چند منظوره اقتصادی و زیست محیطی از پتانسیل طبیعی جلبک ها در تاسیسات مزارع میگوی جنوب ایران

در این پروژه امکان کشت و میزان تولید جلبک های قرمزگراسیلاریوپسیز پرسیکا ( Gracilariopsis persica )، هیپنیآ فلاژلی فورمیس ( Hypnea flageliformis ) و جلبک قهوه ای سارگاسوم بووانوم ( Sargassum boveanum ) در سایت پرورش میگو در تیاب جنوبی واقع در شهرستان میناب در استان هرمزگان از سال 1385 به مدت 2 سال مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا هریک از گونه های جلبکی با توجه به فصل رویش، به قطعاتغیرجنسی و رویشی هر گونه، بر روی طناب های نایلونی نشاءکاری شدند و سپس طناب های واجد نشاء جلبک به طور مستقیم بر روی بستر، و یا به طور غیرمستقیم درون قفس قرار داده و به وسیله دیرک های چوبی در استخرها، کانال های اصلی آبرسان و کانال های فرعی پسآب مزارع میگو مستقر گردیدند. نتایج نشان داد که امکان کشت جلبک های گراسیلاریوپسیز پرسیکا و هیپنیا فلاژلی فورمیس در استخرها و کانال های آبرسان و زهکش سایت های پرورش میگو وجود دارد ولی امکان کشت جلبک سارگاسوم بووانوم در استخرها و کانال های مزارع پرورش میگو وجود ندارد. در این پروژه تعداد دوره های پرورش گراسیلاریوپسیز پرسیکا، چهار مرحله و هیپنیا فلاژلی فورمیس، دو مرحله برآورد شد. حداکثر سرعت رشد محصول برای G. persica و H. flageliformis در کانال های زهکش به ترتیب 83 و 35 گرم بر مترمربع در روز ( 1-.d2-g.m ) تعیین گردید. جلبک G. persica در روش های مختلف کشت و همچنین بخش های مختلف مزارع پرورش میگو عملکرد دوره ای بیشتری نسبت به H. flageliformis و S. boveanum نشان داد. در مقایسه روش های مختلف کاشت میزان عملکرد و رشد جلبک های گراسیلاریوپسیز و هیپنیا در روش کاشت طناب بیش از روش قفس بود. مجموع عملکرد سالانه G. persica در روش کشت بر روی طناب و در محیط کانال های زهکش، با ماکزیمم تولید 120 تن ماده تر در هکتار بدست آمد و H. flageliformis با دو مرحله برداشت حداکثر تولید سالانه 26.1 تن ماده در هکتار را نشان داد و جلبک S. boveanum بدون تولید در رتبه آخر از نظر عملکرد قرار گرفت.

Keywords:

کشت جلبک , جلبک قرمز , جلبک قهوه ای , گراسیلاریوپسیز پرسیکا , هیپنیا فلاژلی فورمیس , سارگاسوم بووانوم مزارع میگو , استان هرمزگان