جلوه های اساطیر ایران در شعر مولانا اقبال لاهوری

اقوام هند و ایران در آغاز از یک طایفه مهاجرین اوراسیا بودند. بنابراین سابقه مشترک تاثیر دهند و فکر و اندیشه و فلسفه و اساطیر ایران و هند بر یکدیگر منطقی بود. اساطیر ایرانی از طریق زبان فارسی در ادبیات شبه قاره هند نفوذ پیدا کرد. از دوره غزنوی تا پایان دوره سلاطین تیموری در هند، شاعران پارسی گو پیوسته در دربار حکمرانان حضور داشتند. امیر خسرو، بیدل، غالب و اقبال چهار ستون اصلی می باشند که ساختمان سازی در شبه قاره بر آن استحکام دارد. علامه محمد اقبال لاهوری تا حال آخرین برجسته شاعر پارسی گو این زمین می پاشد. در این مقاله تاثیر اساطیر و ادیان ایران در شعر اقبال لاهوری بررسی می شود. در این امر تمام شعر فارسی و اردوی اقبال مورد بررسی قرار شده است تا یک کلیه تاثیرپذیری از در صد مسجد ایرانی در شعر علامه اقبال به دست بیاید. در نتیجه این بررسی که به روش توصیفی انجام شده انواع متعدد اساطیر ایران به دست می رسد از جمله اساتید خدایان، پادشاهان، پیامبران، پهلوانان، عاشقان، حیوان خانگی یا حتی، اصول زمان و مکان، اصول و آیین و نماد تغییر در شعر اردو به فارسی اقبال چله فراوان دارد . کاربردن کلمه این اساتید در شعر اقبال به صورت تشویق ها ما تلمیح و استعاره است و هدف این کاربرد آموزش و تربیت خواننده است.

Keywords:

علامه اقبال , ایران , اساطیر