بررسی تاثیر تمرینات تناوبی شدید و استقامتی تداومی بر بیان ژن های HIF و VEGF در بافت بطن چپ قلب موش های نر صحرایی

زمینه و هدف: آنژیوژنز به معنی تشکیل مویگر جدید از مویرگ قبلی است که موجب افزایش چگالی مویرگی عضله می شود. هدف این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید (HIIT) و استقامتی تداومی (CT) بر بیان ژن های HIF و VEGF در بافت بطن چپ قلب موش های نر صحرایی بود. روش تحقیق: طی یک مطالعه تجربی تعداد 18 سر رت نر ویستار به طور تصادفی ساده به سه گروه (n= 6) HIIT؛ (n= 6) CT و کنترل (n= 6) تقسیم شدند. هر دو گروه HIIT و CT؛ 5 جلسه در هفته و به مدت هشت هفته تمرین کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، حیوانات بی هوش شدند و خونگیری از قلب انجام گرفت. سپس سطوح ژنی HIF و VEGF بافت بطن چپ قلب اندازه گیری شد. نسبت بیان تمامی ژن های مورد بررسی در این مطالعه، با روش مقایسه ای چرخه آستانه (Threshold Cycle: Ct) مورد ارزیابی قرار گرفت. برای کمی سازی مقادیر بیان ژن موردنظر از فرمول 2ΔΔct استفاده شد. از آزمون آنوا و تست تعقیبی LSD برای تحلیل داده ها استفاده و سطح معناداری 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: سطوح بیان ژنی VEGF در گروه تمرین HIIT نسبت به گروه کنترل (P=0/001) و نسبت به گروه CT(P=0/004) تفاوت معناداری داشت. همین طور تفاوت معناداری در میزان سطوح HIF بین گروه های کنترل و گروه HIIT (P=0/001) و گروه های کنترل و CT(P=0/001) و گروه HIIT و CT(P=0/049) مشاهده شد. نتیجه گیری: افزایش مشاهده شده در سطوح ژن های VEGF و HIF در موش های تمرین کرده نشان می دهد تمرین ورزشی می تواند باعث بهبود رگزایی در موش های تمرین کرده شود. با این حال میزان این بهبود تا حدودی به نوع تمرین ورزشی وابسته می باشد.

Keywords:

بیان ژن , تمرین استقامتی تداومی , تمرین تناوبی شدید , VEGF , HIF