مقایسه دو روش تمرین استقامتی و HIIT، بر سطوح پلاسمایی کمرین و مقاومت به انسولین در موش های چاق شده

زمینه و هدف: ورزش با کاهش کمرین، آدیپوکاینی که با چاقی افزایش می یابد، باعث بهبود در حساسیت به انسولین می شود. اما تاثیر تمرین استقامتی و HIIT بر سطوح کمرین و مقاومت به انسولین در موش های چاق شده ناشناخته است. روش تحقیق: در این مطالعه 27 سر موش نر، به طور تصادفی به 4 گروه کنترل پایه (n=6)، تمرین استقامتی (n=8)، تمرین HIIT(n=8) و کنترل چاق بدون مداخله (n=5) تقسیم شدند. گروه استقامتی و HIIT به مدت 8 هفته به فعالیت پرداختند. داده های کمرین با آزمون های آنوا، لون، شفه و داده های مقاومت به انسولین با آژمون های آنالیز واریانس اصلاح شده Welch و آژمون تعقیبی Dant3 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که کمرین در گروه استقامتی نسبت به گروه موش های چاق شده بدون مداخله کاهش معنی داری داشت (P<0/01)، ولی نسبت به گروه کنترل پایه تغییر معنی داری نداشت. با این حال، اختلاف معنی داری بین کمرین گروه HIIT، گروه موش های چاق شده بدون مداخله و گروه کنترل پایه وجود نداشت. اختلاف معنی داری بین مقاومت به انسولین در گروه HIIT نسبت به تمرین استقامتی وجود نداشت (P=0/825) اما اختلاف معنی داری بین مقاومت به انسولین در گروه HIIT و تمرین استقامتی نسبت به گروه کنترل چاق بدون مداخله و گروه کنترل پایه مشاهده شد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که یک دوره تمرین استقامتی به واسطه کاهش وزن می تواند باعث غلظت پلاسمایی کمرین و در پی آن کاهش مقاومت به انسولین را سبب شود.

Keywords:

تمرین استقامتی , تمرین HIIT , مقاومت به انسولین , موش های چاق