ارزیابی روش های آببندی پی بر میزان تراوش سد نرماب
Publish place: Conference on Civil Engineering, Architecture and Urban Planning of the Islamic World
Publish Year: 1397
Type: Conference paper
Language: Persian
View: 744
This Paper With 14 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- I'm the author of the paper
Export:
Document National Code:
CAUCONF01_0205
Index date: 21 September 2018
ارزیابی روش های آببندی پی بر میزان تراوش سد نرماب abstract
در اکثر موارد سدهای خاکی روی لایه های آبرفتی که از نفوذپذیری قابل ملاحظه ای برخوردار هستند احداث میگردند. لذا کنترل تراوش و محاسبه جریان عبوری در پی از اهمیت فراوانی برخوردار است. در صورتی که تراوش از پی سدهای خاکی کنترل نشود ممکن است در دراز مدت، با وقوع پدیده رگاب، خسارات جبران ناپذیری به سد وارد شود. بر این اساس کنترل تراوش در پی سدهای خاکی به منظور محدود کردن میزان تراوش آب، حفظ پایداری خاکریز پایین دست و جلوگیری از فرسایش ذرات خاک، اهمیت زیادی دارد. جهت کنترل تراوش پی روشهای مختلفی از جمله احداث پتوی نفوذناپذیر بالادست، ترانشه های رسی، پرده تزریق و دیوار آببند وجود دارد. با توجه به عمق زیاد آبرفت پی سد مورد مطالعه، برداشت لایه مورد نظر تا رسیدن به سنگ بستر سالم میسر نبوده و استفاده از پرده تزریق آببند به دلیل عدم تزریق پذیری جنس لایه های پی آن غیر ممکن می باشد. بر این اساس در این تحقیق از پتوی رسی بالادست و دیوار آببند برای کنترل تراوش در پی سد خاکی مورد مطالعه استفاده گردیده و با هم مقایسه شده است. اساس این روشها افزایش طول مسیر خطوط جریان و در نتیجه کاهش گرادیان هیدرولیکی و دبی جریان نفوذی است .تحلیل تراوش از پی و بدنه سد در حال ساخت نرماب به روش اجزای محدود و با استفاده از نرم افزار SEEP/W در حالت Steady-State انجام شده است. با کمک این برنامه ترسیم خطوط جریان و هم پتانسیل و محاسبه دبی عبوری برای مقطع مشخصی از خاک صورت گرفته است. نتایج نشان می دهند که پتوی رسی با ضخامت 2 و 5 متر و طولهای مختلف 55، 155، و 155 متر در مخزن سد تاثیر بسیار اندک در کاهش تراوش داشته ولی دیوار آب بند با کاهش حدودا 22% گزینه ی مناسب برای کنترل تراوش پی آبرفتی این سد می باشد.
ارزیابی روش های آببندی پی بر میزان تراوش سد نرماب Keywords:
ارزیابی روش های آببندی پی بر میزان تراوش سد نرماب authors
امین بسطامی
دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، گروه مهندسی عمران، تهران، ایران
احد باقرزاده خلخالی
دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، گروه مهندسی عمران، تهران، ایران