مدیریت دانش در صنعت نفت و گاز وماهیت قراردادهای نفتی جدید

مهمترین دارایی یک سازمان دانش و تجربه است؛ در حقیقت امروزه اغلب ارزش افزوده کسب شده توسطبنگاه های اقتصادی نه به واسطه تجهیزات و امکانات، بلکه بوسیله دانش انباشته شده در آن سازمان کسب میشود. لذا به عنوان یک پارامتر بسیار تاثیرگذار، مدیریت دانش از ازرش و اهمیت ویژه ای برخوردار است. از آن سوصنعت نفت نیز صنعتی است که در بسیاری از تخصص های آن تجربه حرف اول را می زند و بر خلاف بسیاری ازرشته های مهندسی، قواعد و اصول مهندسی حاکم بر آن به سختی قابل نوشته شدن است.گستردگی شرکت هاینفت بین المللی در سطح جهان، تعداد زیاد کارکنان آنها، نوع دانش در صنعت نفت و نقش پر رنگ سرمایه دانشدر حفظ رقابتمندی شرکت ها، موجب شده است مدیریت دانش مورد توجه شرکت های بزرگ بین المللی درصنعت نفت و گاز قرار گیرد. قراردادهای جدید نفتی ایرانی موسوم به آی.پی.سی ماهیتا از تاسیسات حقوقیخارجی مشابه، همچون قراردادهای مشارکت در تولید، قراردادهای مشارکت در سرمایه گذاری و قراردادهایامتیازی دور نیست. هرچند این قراردادها از نظر ماهیتی از تاسیسات حقوقی داخلی همانند بیع، معاوضه، جعاله،اجاره به شرط تملیک،بهره برده است ولی باید گفت در تدوین و طراحی این شیوه، بیشتر از قراردادهای نفتیعراقی موسوم به دستمزد بر مبنای هر بشکه نفت استفاده شده است. این شیوه دارای ماهیتی خاص است کهدر آن طرفین چنین قراردادی،قصد دارند که یک مجموعه قرارداد جدید با شرایط کاملا متفاوت از سایر قراردادهایمرسوم، در قالب یک قرارداد جامع منعقد نمایند که مبنای اصلی آنها همانند قراردادهای دیگر، تراضی طرفیناست که این تراضی تا جایی که مخالف قوانین و مقررات نباشد پذیرفتنی و لازم الاجرا است.نوآوری این پژوهش رامیتوان در یافتن ماهیت قراردادهای نفتی جدید و اهمیت مدیریت دانش در پروژه هایی نفتی دانست.