مرورى بر مراقبت هاى ویژه و اورژانسى در پرندگان زینتى

بیشتر پرندگان علایم بیمارى را در مراحل اولیهى بیمارى نشان نمیدهند. اغلب پرندگان میتوانند علایم بیمارى را تا زمانى که اوضاع وخیم نشده ماسکه کنند و بعد از وخیم شدن اوضاع در شرایط اورژانسى مرگ و زندگى قرار گیرند. علایمى چون نشستن بر کف قفس ، خونریزى ، استفراغ و برگشت غذا ، سختى در تنفس ، ضعف ، بى اشتهایى و تشنج همگى مى توانند به عنوان شرایط اورژانسى تلقى گردند. در این مواقع صاحب پرنده باید سریعا ظرف آب موجود در قفس را خالى کرده و قفس را بدون تمیز کردن و به همان شکل به کلینیک مراجعه کند . روش کار : کلینیسین در اولین اقدام باید شرایط پرنده را پایدار کند. براى این منظور باید پرنده را در جاى گرم (29 تا 30 درجه سانتیگراد) قرار داده و اکسیژن درمانى را نیز شروع کند. سپس در حین اکسیژن درمانى تاریخچه گرفته شود. تاریخچه از نظر سن، جنس، جیره غذایى و تغییرات آن در چند روز اخیر، حضور حیوان دیگر در خانه، زمان شروع علایم، علایم دیده شده توسط صاحب پرنده و تغییرات رفتارى پرنده باید بررسى شود. سپس باید معاینات بالینى را با دقت و سرعت لازم با توجه به شرایط پرنده انجام داد. پرنده باید از نظر وضعیت ایستادن، معاینات تنفسى، عصبى، گوارشى و مدفوع( از نظر رنگ، حجم و بو) ، پرها، چشم، منقار و سره (برجستگى بالاى منقار در بعضى پرندگان) چک شود . بحث و نتیجه گیرى: در مواقع اورژانسى مهمترین اقدام پایدار کردن شرایط حیوان است و سپس با معاینه و ابزار پاراکلینیک مثل آزمایش خون و تکنیک هاى تصویربردارى علت بیمارى مشخص و درمان هاى مربوطه را باید انجام داد. استفاده از گوشى براى شنیدن صداهاى تنفسى و قلب نیز در بعضى از موارد کاربرد دارد.

Keywords:

پرندگان زینتى , شرایط اورژانسى , مراقبت هاى ویژه