ستاره خراسان درآسمان بخارا تحلیلی کوتاه از زندگی وشعرناصربخارایی

هرگاه دفتر ایام ایران بزرگ وخراسان کهن را ازآغاز تا امروز ورق می زنیم به نام هایی برمی خوریم که همگی اصحاب قلم و ارباب معرفت بوده اند. بی شک معرفی عمیق این شخصیت های شناخته و ناشناخته، بر غنای تاریخ ادبیات ایران خواهد افزود و با رشته ای نامریی میان فارسی زبانان سراسر جهان پیوند قلبی، عاطفی و زبانی بی نظیری برقرار خواهد کرد. ناصر بخارایی از چهره های ناشناخته خراسان کهن و قلمرو ماورالنهر در میان شاعران، سخنوران، عارفان و ادیبان زبان فارسی در قرن هشتم است. دیوان او شامل غزل، قصیده، ترجیع و ترکیب بند، قطعه، مسمط، مثنوی، دوبیتی و رباعی می شود که با تصحیح دکتر مهدی درخشان در سال 1353 به چاپ رسیده است. ناصر بخارایی اگر جه تعدادی قصیده دارد، شاعری غزل سرا است. . در قصیده سرایی به انوری، ظهیر، سلمان ساوجی و ... نظر دارد و علاوه بر مدح، مضامینی چون تحمید خداوند، نعمت ایمه اطهار (س)، تفاخر، پند و اندرز و ... را در قصاید آورده است. غزل را به شیوه شاعران قرن هشتم سروده که ازلحاظ وزن و مضمون، متنوع و عمده ترین درون مایه آن عشق و عرفان است. به طورکلی احوال روزگار، غربت و آوارگی، انتقاد از تصوف، عشق و عرفان، مسایل اخلاقی و اجتماعی و ... در شعر او منعکس شده است. اشاره به آیات قرآن کریم، احادیث، اساطیر و استفاده از اصطلاحات موسیقی، نجوم، ریاضی و ... از پشتوانه علمی فرهنگی نسبتا غنی او حکایت می کند. میان اشعار حافظ شیرازی و ناصر بخارایی مشابهت زیادی در وزن، قافیه، ردیف، مضمون، ترکیب سازی و ... به چشم می خورد که می توان از تشابه اشعار این دو در زمینه های مختلف شعری سخن گفت و از زوایای مختلف به این مبحث پرداخت.

Keywords:

خراسان , مشاهیر , بخارا , ناصر بخارایی , حافظ