اثربخشی افشای هیجانی به شیوه گفتاری بر اضطراب و امید به زندگی بیماران مبتلا به دیابت کلینیک امام خمینی زابل

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی افشای هیجانی به شیوه گفتاری بر کاهش اضطراب و افزایش امید به زندگی بیماران دیابتی کلینیک امام خمینی شهر زابل بود. حجم گروه نمونه 30 نفر در دامنه سنی 20 تا50 سال بود که به شیوه هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی به دو گروه 15 نفری تقسیم شدند. ملاک های عدم ورود، شامل ابتلا به بیماریهای جسمی به جز دیابت نوع یک یا دو و مصرف دارو (به جز داروهای مرتبط با بیماری دیابت)، معلولیت جسمی و ذهنی، سابقه بیماری های روانی و قرار گرفتن تحت درمان های روانشناختی بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بوده و در چهارچوب طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل اجرا گردید. داده از طریق اجرای پرسشنامه اضطراب بک و پرسشنامه امید به زندگی میلر جمع آوری شدند. نتایج تجزیه و تحلیل آماری حاکی از آن است که بعد از مداخله میانگین نمره اضطراب گروه آزمایش به طور معناداری کمتر و میانگین نمره امید به زندگی در گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود .(p> 0/05) با توجه به نتایج تجزیه و تحلیل آماری می توان گفت که بکارگیری افشای هیجانی به شیوه گفتاری می تواند بر کاهش اضطراب و افزایش میزان امید به زندگی در بیماران مبتلا به دیابت موثر باشد

اثربخشی افشای هیجانی به شیوه گفتاری بر اضطراب و امید به زندگی بیماران مبتلا به دیابت کلینیک امام خمینی زابل Keywords:

اضطراب , افشای هیجانی گفتاری , امید به زندگی , دیابت