تحلیل شرک انگاری اعتقاد به مقامات الهی امامان (ع) بر پایه اوصاف قرآنی مشرکان

استفاده نابه جا از آیات قرآنی درباره فضایل ماورایی و خارق العاده امامان (ع) و در نتیجهشرک انگارى نسبت به آن بزرگواران یکى از مشکلات اعتقادیست که برخی آن را مبناینفی بسیاری از فضایل ایمه (ع) قرار داده اند. در این مقاله ابتدا ادعاى شناسایى قرآنى- تاریخى عقاید مشرکان صدر اسلام و اعتقاد ایشانبه خداوند به عنوان تنها خالق و قدرت مستقل (به نقل از کتاب مکتب در فرآیند تکامل) طرحمی شود. سپس این ادعا با آیاتى که از آنها شرک ذاتى و ربوبى مشرکان ثابت می شود نقدمی شود و از طریق حمل به لسان فطرت، تفسیرى صحیح درباره آیاتى که از آنها به نوعىتوهم توحید ذاتى و ربوبى مشرکان برداشت مى شود، ارایه مى گردد. در نهایت به این نتیجهمى رسیم که نمى توان مشرکان را در توحید ذاتى یا ربوبى موحد برشمرد و شرک ایشان رادر اعتقاد به قدرت هاى خاص آلهه خود- در عین حفظ نظام طولى- منسوب نمود؛ در ادامهروشن می شود که تعابیر مشرکان در شفاعت و تقرب به خداوند، در تقابل با مفاهیم اسلامىو قرآنی شفاعت و تقرب الی الله است. به این ترتیب قیاس میان مشرکان و مسلمانان قیاسى مع الفارق است. همچنین بیان خواهد شد که چهره ترسیم شده از مشرکان و باورهاى ایشان در قرآن، با مفاهیم کلامى شرک و ملاک بودن استقلال در آن، سازگارى کامل دارد.

Keywords:

توحید , شرک , عقاید مشرکین , غلو , فضایل ایمه