ارتباط بین توان هوازی با سطح فعالیت بدنی و عوامل تن سنجی در پسران 12-16 سال

این پژوهش با هدف بررسی ارتباط بین توان هوازی با سطح فعالیت بدنی و عوامل تن سنجی در پسران -16 12 سال طراحی و مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور تعداد 275 نوجوان پسر 12-16 ساله شهر بردسکن با استفاده از نمونهگیری تصادفی خوشهای انتخاب شدند. ویژگیهایی شامل قد، وزن، BMI، WHR، درصد چربی بدن، سطح فعالیت بدنی، سطح بدن و Vo2max آزمودنیها محاسبه شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss15 و آزمون ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن، رگرسیون چند متغیره، تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) انجام شد. بین توان هوازی با سن (r = -0.35)، وزن (r =-0.34)، درصد چربی (r =-0.47)، (r=-0.42) BMI، (r =-0 .20) WHR و سطح بدن (r =-0.30) ارتباط معکوس معناداری مشاهده شد .(P<0.01) بین قد و توان هوازی ارتباط معناداری مشاهده نشد .(r =-0.14) همچنین بین سطح فعالیت بدنی و توان هوازی ارتباط مستقیم معناداری مشاهده شد .(r=0.47) مقادیر توان هوازی گروه سطح بالای فعالیت بدنی به طور معناداری نسبت به دو گروه سطح فعالیت بدنی متوسط و پایین بیشتر بود. مهمترین متغیرها در پیشبینی اکسیژن مصرفی بیشینه نسبی پسران سن، درصد چربی بدن و فعالیت بدنی بود. میزان توان هوازی و سطح فعالیت بدنی با افزایش سن کاهش معناداری یافت. میتوان نتیجه گیری نمود سن، درصد چربی بدن و فعالیت بدنی از عوامل موثر بر اکسیژن مصرفی بیشینه نسبی پسران است.

Keywords:

توان هوازی , ترکیب بدن , سطح بدن , فعالیت بدنی