ارزیابی روایی نسخه فارسی آزمون سخن گفتن جهت تعیین شدت تمرین هوازی در دختران سالم جوان

در این پژوهش نسخه فارسی آزمون سخن گفتن طراحی و مشخصات روان سنجی برای برآورد آستانه تهویه ای دختران سالم بررسی شد. سه گروه 19 نفری دانشجوی دختر سالم به صورت لایهای هدفدار (با توان هوازی کم، متوسط، و زیاد) انتخاب شدند .آنها پس از امضای رضایتنامه آگاهانه، به فاصله تقریبی یک هفته در دو نوبت آزمون وامانده ساز فزاینده هوازی روی تردمیل شرکت کردند. در نوبت اول آزمون سخن گفتن و در نوبت دوم آزمون تحلیل گازی اجرا شد که در نوبت دوم شاخص های vco2 ،vo2max، و نسبت تبادل تنفسی اندازه گیری شد. توسط نرم افزارSPSS تحلیل های آماری از طریق تحلیل واریانس یکطرفه انجام شد. یافته ها حاکی از آن بود که سه گروه از حیث VO2max تفاوت معنادار داشتند(0.01≤P و32.44 ≥ (54 و 2)F). با این وجود، در آستانه بیهوازی شاخص های ضربان، مقیاس بورگ و سخن گفتن در سه گروه به ترتیب برابر با 10±177 ضربان، 2±15 درجه، و 2±24 کلمه در 30 ثانیه بود. در مرحله بیهوازی نیز مقادیر فوق همچنان در سه گروه معادل و به ترتیب به7±193 ضربان، 1±18 درجه و 2±22 کلمه در 30 ثانیه رسید. نتایج نشان داد عملکرد آزمون سخن گفتن در آستانه تهویه ای و مرحله بیهوازی مشابه با آزمونهای ضربان و بورگ است. رابطه آزمون سخن گفتن با فشار کار یک رابطه خطی معکوس بود .24 کلمه و بیشتر نشان از فعالیت در مرحله هوازی و 22 کلمه و کمتر نشان از فعالیت در مرحله بیهوازی داشت. با توجه به انحراف استاندارد این آزمون نتایج برای همه یکسان نیست و برای هر کس باید با تمرین بدست آید.

Keywords:

شدت تمرین , اکسیژن مصرفی , آستانه بی هوازی , آزمون سخن گفتن