تجلی قرآن و نهج البلاغه در اشعار سنایی غزنوی

در ادبیات هر ملتی آثار منظوم و منثور فراوانی یافت می شود که در آن، همگان را به نیکی و راستی دعوت و از ناراحتی و پلشتی نهی می نمایند. ادبیات فارسی ما نیز در این راستا غنی و پربار است و بسیاری از شاعران فارسی زبان کوشیده اند تا با بهره گیری از محور اخلاق و عرفان خوبی ها را برجسته سازند . از شاعران برجسته شعر فارسی که از دو اهرم اخلاق و عرفان در راستای ترویج فضایل کوشید، ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی، حکیم، شاعر و عارف قرن پنجم و اوایل قرن ششم هجری است که بنیان گذار مثنوی سرایی عرفانی و الهام بخش نکته های اخلاقی است. در این مقاله تلاش بر آن است با عنایت به پیوند نزدیک اخلاق و عرفان با قرآن و احادیث نهج البلاغه و معرفت والای سنایی با آیات و تعابیر قرآن و احادیث امام علی (ع) که بن مایه اندیشه های عرفانی است، به گونه های بهره گیری و توجه هنرمندانه سنایی غزنوی از الفاظ و مفاهیم قرآنی-روایی نهج البلاغه اشاره و مصادیقی از تطابق های مفهومی-مضمونی و کلامی ذکر گردد.

Keywords:

قرآن , نهج البلاغه , سنایی , بیت , حدیث , آیه