جایگاه ایجاز و اطناب درتاریخ بیهقی

تاریخ نویسی از فنونی است که مبتنی بر اطناب و شرح جزء به جزء وقایع است. در تاریخ بیهقی به دلیل ماهیت داستانی آن، از روش های گوناگونی برای روایت تاریخ استفاده شده است که یکی از آنها کاربرد ایجاز و اطناب در موارد مقتضی است. در این پژوهش با بررسی بخشهایی منتخب از این تاریخ، به تحلیل جایگاه ایجاز و اطناب و نقش آن درروایت بیهقی پرداختهایم. این پژوهش نشان میدهد کابرد ایجاز در این متن، شامل مواردی است که نقل آنها موجب تطویل بیهوده می گردد. در این گونه مواقع با گفتن جملهای کلی ازشرح قضایا صرف نظر کرده و باقی را بر عهده خواننده گذاشته است. در مواردی که به اطناب گراییده، علاوه بر شرح جزء به جزء و نقل کامل گفت وگو و کنششخصیت ها، به سبک نمایشی گراییده و در ضمن آن، حکایاتی را نیز به عنوان شاهد مثال ذکر کرده است که از مصادیق اطناب به شمار میرود. این ویزگی تاریخ بیهقی را میتوان یکی از دلایل گرایش آن به داستان دانست.

Keywords:

تاریخ بیهقی , ایجاز , اطناب , سبک نمایشی , داستان