اثربخشی واقعیت درمانی بر امید به زندگی و کیفیت زندگی بازنشستگان سالمند

هدف اصلی :هدف پژوهش حاضر اثربخشی واقعیت درمانی بر امید به زندگی و کیفیت زندگی بازنشستگان سالمند بود. روش:این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون باگروه کنترل است . جامعه آماری پژوهش کلیه معلمان سالمند بازنشسته ساکن شهر مشهد در سال 1393 می باشند که تعداد 40 نفر از زنان بازنشسته سالمند آموزش و پرورش که با 30 سال سابقه خدمت معلمی بازنشسته شده و سن بالای 56 سال داشته اند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به دو گروه آزمایش ( 20 نفر ) و گروه کنترل ( 20 نفر ) تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه امید به زندگی میلر ( 1988 ) و کیفیت زندگی ( Sf-36) مورد استفاده قرار گرفت .برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد آموزش واقعیت درمانی بر افزایش امید به زندگی و کیفیت زندگی بازنشستگان سالمند تاثیر گذار بوده است. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش واقعیت درمانی می تواند بعنوان یک روش موثر و قابل قبول در حل مشکلات بازنشستگان سالمند ایرانی موثرباشد و سهم بسزایی در افزایش امید به زندگی و کیفیت زندگی آنان داشته باشد.

Keywords:

واقعیت درمانی , امید به زندگی , کیفیت زندگی , سالمند , بازنشسته