شناسایی عوامل موثر بر رضایتمندی سکونتی در مجموعه های مسکونی با رویکرد پایداری اجتماعی

توسعه پایدار، رویکردی جامع برای بهبود بخشی کیفیت زندگی انسان ها وهماهنگ کننده اقتصاد، محیط و اجتماع است. پایداری اجتماعی یکی از ابعاد توسعه پایدار است، هدف از پایداری اجتماعی؛ بهبود شرایط زندگی و فرآیندی برای دسترسی جوامع به بالاترین سطح از کیفیت زندگی و رضایتمندی در جامعه است. رضایتمندی سکونتی ،در واقع بعد ذهنی کیفیت زندگی و نوعی رضایت از محل سکونت است. پژوهش حاضر به مطالعه رابطه میان رضایتمندی سکونتی و پایداری اجتماعی می پردازد. بر اساس یافته های پژوهش، عوامل موثر بر رضایتمندی سکونتی شناسایی شد وهر کدام از مولفه ها و شاخص های آن نیز معین شد. همچنین با توجه به نتایج حاصل از بررسی تقاطعی معیارهای پایداری اجتماعی و عوامل موثر بر رضایتمندی سکونتی، تعداد زیادی از مولفه های رضایتمندی سکونتی با معیارهای پایداری اجتماعی اشتراک داشتند. از جمله: در مولفه کالبدی- محیطی رضایتمندی سکونتی؛ شاخص انعطاف پذیری فضاها، وضعیت کالبدی فضاها، امنیت و ایمنی و متغیرهای محیطی)بهداشت-...( با معیارهای پایداری اجتماعی هم پوشانی دارند. بنابراین در صورت پاسخگویی به نیازها، توسط طراحی فضاها و ساماندهی عملکرد فضاهایی که افزایش تعاملات اجتماعی، مشارکت اجتماعی وایجاد حس تعلق و هویت کمک نماید، می توان موجب تحقق پایداری اجتماعی گردید. در نهایت می توان نتیجه گرفت، رضایتمندی سکونتی زیر مجموعه ای از مبحث کلان کیفیت زندگی و در نهایت پایداری اجتماعی است و نتایج نشان داد که در این زمینه نقش معماران و طراحان برای ارتقاء کیفیت محیط و بهبود کیفیت زندگی ساکنان بسیار تاثیرگذار است. بنابراین با ارتقاء رضایتمندی سکونتی و افزایش کیفیت محیط مسکونی می توان موجب بهبود کیفیت زندگی وتحقق پایداری اجتماعی در مجموعه های مسکونی گردید.

Keywords:

رضایتمندی سکونتی , پایداری اجتماعی , مجتمع مسکونی , کیفیت محیط