مروری بر اختلالات تاندون در اندام حرکتی قدامی اسب

آسیب های تاندون یکی از علل اصلی کاهش کارایی poor performance در اسب های مسابقه و به ویژه اسب های کورس و پرش است و معمولا با افزایش سن، میزان این آسیب ها نیز افزایش پیدا می کند. به طور کلی میزان ابتلا به آسیب های تاندون در اندام حرکتی قدامی بیشتر از اندام حرکتی خلفی می باشد و اکثر آسیب های تاندون در اندام حرکتی قدامی مربوط به تاندون superficial digital flexor tendon(SDFT) می باشد. تاندون ها بر خلاف عضلات خونرسانی مناسبی ندارند، در واقع تاندون ها نوعی بافت غیر فعال هستند و بیشتر از فیبرهای بزرگ کلاژن تشکیل شده اند که خون رسانی کم موجب شده التیام روند طولانی تر و دشوارتری نسبت به عضلات داشته باشد. فیبرهای سالم کلاژن حالت موجدار داشته که خاصیت کشیده شدن و ارتجاعی به آنها می دهد. پس از آسیب تاندون، فیبرهایی تولید می شود که موجدار نبوده در نتیجه تاندون التیام یافته خاصیت کشسانی لازم را نداشته و حساس ترنسبت به صدمات می باشد. عوامل مختلفی می توانند موجب آسیب به تاندون شوند که شامل حرکت در مسیرهای سفت و ناهموار، ضربه، نعل بندی نامناسب، برخورد سم های دست و پا به هم هنگام یورتمه یا چهار نعل، عدم گرم کردن اسب قبل از فعالیت ورزشی، حرکت های سریع و ناگهانی می باشد. شدت بروز علایم بالینی بسته به میزان جراحت وارد به تاندون متفاوت است اما به طور کلی این اسب ها درجات مختلفی از لنگش را نشان می دهند همچنین در ملامسه ناحیه ملتهب ،متورم و گرم تر وهمراه با درد می باشد. ترمیم تاندون روندی طولانی بوده و اقدامات درمانی باید بلافاصله بعد از تشخیص آغاز شود که این اقدامات به طور کلی شامل کمپرس آب سرد، استراحت دادن به حیوان، کاهش میزان جو جیره غذایی، کاهش استرس و درد و استفاده از پمادهای ضد التهاب، بستر نرم، بخیه تاندون در صورت پارگی تاندون می باشد. اکثر اسب های آسیب دیده توانسته اند بعد از اتمام دوره درمان به فعالیت ورزشی پیشین خود باز گردند اگرچه احتمال آسیب دیدگی آنها نسبت به سایر اسب ها بیشتر است.

Keywords:

تاندون , اندام حرکتی , اسب SDFT