بررسی تطبیقی دلالت معنایی نمادها در ادبیات کلاسیک و اشعار احمد شاملو
Publish place: Persian Language and Literature، Vol: 20، Issue: 73
Publish Year: 1391
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 388
This Paper With 32 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JPLL-20-73_003
تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397
Abstract:
استفاده از بیان غیر مستقیم و نماد پردازی در ادبیات فارسی پیشینه ای دیرینه دارد. شاعران کلاسیک برای بیان مفاهیم عرفانی و صوفیانه از نماد استفاده فراوانی کرده اند. در دوران معاصر از آنجا که دید شاعران آفاقی تر از شعرای سنتی است و اندیشه های سیاسی و اجتماعی در ذهن آنان بر اندیشه های فردی و دید انفسی غلبه دارد، کاربرد نمادها نیز دگرگون می شود و نماد در شعر معاصر برای بیان اندیشه های سیاسی و اجتماعی به کار می رود. نماد پردازی سیاسیاجتماعی پدیده ای جدید است که آغازگر آن نیماست، اما این فن در دوره های بعد توسط پیروان مکتب نیما، به ویژه احمد شاملو، تداوم می یابد. شاملو به صراحت در کلام علاقه ای نشان نمی داد؛ از این رو، به منظور گسترش عمق و عرصه معنا در اشعارش از نماد بهره فراوانی برده است و نمادپردازی از ویژگی های اساسی شعر اوست. شاملو در نظام نماد پردازی متفکرانه و آگاهانه خویش تلاش کرده است تا نمادهای تکراری ادبیات کلاسیک را متحول کند و در معناهای نو به کار گیرد. پژوهش تطبیقی حاضر می کوشد تفاوت دلالت معنایی نمادهای شعر کلاسیک و نمادهای به کار رفته در اشعار احمد شاملو را واکاوی کند و شیوه های ظهور آنها را باز نماید.
Keywords:
Authors
غلامرضا سالمیان
استادیار دانشگاه رازی کرمانشاه
سید محمد آرتا
کارشناس ارشد دانشگاه رازی کرمانشاه
دنیا حیدری
کارشناس ارشد دانشگاه رازی کرمانشاه