نیندیشیدن متمدنانه (اشاره ای به وضعیت ترجمه در ایران در پرتو عنوان کتابی از لوی- استروس)

روزی مشغول خواند مقدمه کتاب غزلیات شمس تبریز به قلم استاد شفیعی کدکنی بودم که به معرفی شمس تبریزی رسیدم: شمس الدین محمدبن علی بن ملک داد (حدود 582-645)، از مردم تبریز، شوریده ای از شوریدگان عالم و از آن رندان عالم سوز بود که خشت زیر سر و بر تارک نه اختر پای دارند... با خود اندیشیدم که چرا حملات و عبارات این بخش بیش از آنکه ارجاعی باشند، عاطفی و کلی اند از مردم تبریز ، شوریده ، رند عالم سوز ، آنکه خشت زیر سر و ... سپس چنین به خود پاسخ دادم: به راستی جز با رستاخیز کلمات چگونه می توان درباره شمسی سخن گفت که رستاخیزی در جان یکی از اندیشمندان بزرگ بشریت به پا کرد ...