توانمندسازی: راهبردی برای حفاظت و احیای بافت تاریخی شهرها

پس از شناخت ارزش های بافت تاریخی، لزوم حفاظت برای حفظ ارزش بافت به شدت احساس می شد. در قانون برنامه چهارم و پنجم توسعه جمهوری اسلامی ایران لزوم حفاظت از بافت ها و ارزش های تاریخی و فرهنگی ذکر شده است، اما آنچه که امروزه مشاهده می شود، عدم هماهنگی دستگاه های ذیربط هست. بافت های تاریخی در کشاکش مدیریت های مختلف از قبیل شهرداری، میراث فرهنگی، سازمان اوقاف و... در حال نابودی است. امروزه به نظر می آید بهترین راه برای برنامه ریزی و حفاظت و احیای بافت های تاریخی استفاده از سرمایه های مردمی و اجتماعی بافت های تاریخی و مشارکت دادن آنان در این امر است، با توانمندکردن مردم که با کمک آموزش، مدیریت و امکان سنجی و ایجاد امکانات، شرایط مدیریت بافت را برای آنها فراهم می کند؛ مدیریت از دست دولت به مردم انتقال می یابد. دلایل زیادی وجود دارد که توانمندسازی با درگیرکردن و مشارکت مردم، دستاوردهای مثبتی در عملکرد ایجاد می کند و یک برنامه ی راهبردی اجتناب ناپذیر برای کار بیشتر با صرف هزینه کمتر است، این فرآیند اگر چه زمانبر اما نتیجه حاصل آن همان حفاظت پایدار است. این پژوهش به بررسی لزوم و نقش مردم و توانمندسازی آنان در حفاظت و احیای بافت تاریخی و ارایه ی راهکارهایی در این زمینه می پردازد.

Keywords:

برنامه ریزی , توانمندسازی , مشارکت اجتماعی , بافت تاریخی