آموزه هایی از معماری سنتی در طراحی فضاهای باز پایدار در مجتمع های مسکونی

با افزایش جمعیت جهان و لزوم تامین مسکن مورد نیاز این جمعیت، زندگی جمعی و مجتمع سازی به سرعت در حال گسترش است. در این میان در نتیجه نگرش کمی به مجتمع های مسکونی، مساله کیفیت این مجتمع ها، کاهش صدمات آنها به محیط زیست، استفاده حداکثری از منابع انرژی های تجدید پذیر و تامین نیازهای ساکنین در ابعاد گوناگون مورد غفلت قرار گرفته است. معماری پایدار از رویکردهای جدید در عرصه بین المللی است که پاسخ به این نیازها را مورد توجه قرار می دهد. توجه به کیفیت طراحی فضاهای باز مجتمع های مسکونی به عنوان بخشی از فضای شهری تاثیر مهمی در دستیابی به معماری پایدار و به دنبال آن توسعه پایدار شهری خواهد داشت. لذا در این مقاله ابتدا مقوله پایداری و معماری پایدار مورد بررسی قرار گرفته و در ادامه با توجه به اهمیت فضای باز و ارتباط با طبیعت در معماری سنتی ایران و سابقه حضور حیاط در زندگی ایرانی و نیز تجربیات معماری سنتی در خلق فضاهای باز، اصول و ارزش های حاکم بر معماری فضای باز مسکونی، تجربیات و راهکارهای به کار گرفته شده در این معماری در جهت ایجاد فضاهای باز پایدار مورد شناسایی قرار گرفته است. همچنین ضمن معرفی فضاهای باز مجتمع های مسکونی و نیازها و فعالیت های ساکنین در این فضاها، راهکارهایی در جهت دستیابی به اهداف معماری پایدار در طراحی فضاهای باز مجتمع های مسکونی با بهره گیری از الگوها و ارزش های حاکم بر معماری سنتی ایران اریه شده است. در پژوهش حاضر از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و شیوه تحقیق مرور متون و منابع استفاده شده است

Keywords:

معماری سنتی , حیاط مرکزی , معماری پایدار , فضای باز , مجتمع مسکونی