واکاوی عوامل موثردرارتقاء حس تعلق به مکان در مراکز نگهداری ایتام

پدیده ی بی سرپرستی کودکان یکی از معضلات تلخ جامعه است که اثرات و پیامدهای جبران ناپذیر فردی و اجتماعی بسیاری را به دنبال خواهد داشت. کودکان پرورشگاهی امکان تجربه ی زندگی در محیط خانواده راندارند وازحضور و حمایت والدین محروم اند. به دلیل عدم توجه به تامین نیازهای روحی و روانی این کودکان و نبود محیط کالبدی مطلوب جهت رشد و پرورش صحیح، این کودکان نمی توانند آینده سازان جامعه خویش باشند. متاسفانه امروزه مکان های نگه داری کودکان بی سرپرست محدود و نامناسب هست. اکثرا ساختمان هایی هستند که تغییر کاربری یافته ویک فضای نامنظم، تکراری و نامطلوب رادارمی باشند. هدف این مقاله شناسایی عوامل موثر درایجاد حس تعلق به مکان درکودکان و به کارگیری این عوامل درطراحی مراکز نگهداری ایتام بوده تا محیط گرم وصمیمی هم چون خانه را برای این کودکان تداعی کند. در این راستا با استفاده از روش تحقیق توصیفی– تحلیلی با استناد بر منابع کتابخانه ای به جمع آوری اطلاعات درزمینه ی شناسایی مولفه های ایجاد حس تعلق به مکان در کودکان پرداخته ایم. سپس عامل های شناسایی شده را بر اساس میزان اهمیت که همان عامل کالبدی ، اجتماعی - مشارکتی و امنیت خاطر- احساس هویت است کدگذاری نموده و تاثیر این سه عامل درایجادحس تعلق به مکان در مراکز نگهداری ایتام اثبات و راهکارهای طراحی ارایه می گردد.

Keywords:

حس تعلق به مکان , مراکز نگهداری ایتام , کودکان بی سرپرست , روانشناسی محیطی