بررسی انعطاف پذیری در فضاهای سبز و تاثیرآن بر پایداری محیطی

رشد شهرنشینی و تراکم جمعیت در شهرهای امروزی در کنار رشد تکنولوژی و استمثار فزاینده طبیعت، نه تنها بشر شهر نشین را از دامان طبیعت به دور ساخته بلکه به طور مستقیم و غیر مستقیم در معرض آسیب های متعدد ناشی از معضلات زیست محیطی به وجود آمده از شهرهای پس از انقلاب صنعتی قرار داده است. از این رو فضاهای سبز شهری به عنوان مظهر طبیعت در کالبد بی روح و خشن شهرهای امروزی بار سنگینی را در تامین نیازهای جسمی و روحی شهروندان به عهده خواهند داشت که در نتیجه تلاش بیشتر در جهت طراحی اندیشمندانه این فضای انسان ساخت را ضروری تر می سازد. پایداری محیطی به عنوان پاسخی در برابر شرایط متغییر و نیازهای جدید در فضا از سوی اندیشمندان برای موثرتر ساختن فضاهای انسان ساخت پیشنهاد گردیده است. این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و در آن برای نخستین بار سعی گردیده است تا با هدف موثرتر کردن نقش فضاهای سبز شهری در زندگی شهروندان، راهبردهایی جهت دستیابی به انعطاف پذیری در فضاهای سبز ارایه گردد و در نهایت سازگاری راهبردهای ارایه شده بر اهداف پایداری محیطی را از طریق ماتریس سازگاری مورد ارزیابی قرار دهد. بدین منظور از طریق یک سیستم تخصیص امتیاز پیشنهادی به درجات سازگاری، هدف پژوهش دنبال گردید که نتایج حاکی از سازگاری 75 درصدی راهبردهای پیشنهاد شده با اهداف پایداری محیطی بوده است که در مجموع 15 راهبرد ارایه شده تا 81.67 درصد با هدف کنترل رفتارهای انسانی ، 80 درصد با هدف رابطه انسان و طبیعت و 63.33 درصد با هدف افزایش دوام منابع از اهداف سه گانه توسعه پایدار در رابطه با مسایل محیطی سازگاری نشان دادند. سازگاری به تفکیک هر راهبرد نیز مورد ارزیابی قرار گرفته و در قالب جداول ارایه شدند.

Keywords:

فضای سبز شهری , توسعه پایدار , ماتریس سازگاری , محیط زیست , انعطاف پذیری.