شاهنامهفردوسی و تقش آن در تقویت و بازتولید هویت ملی

هویت ملی به معنای احساس تعلق و وفاداری به عناصر و نمادهای مشترک در یک ملت و در میان مرزهای تعریف شده سیاسی است. هویت ملی از عناصر و مولفه های مختلفی تشکیل شده است و به عبارت دقیق تر، دارای ابعاد مختلف تاریخی، فرهنگی، اجتماعی، جغرافیایی و سیاسی است. سرزمین، تاریخ، دین و آیین، زبان و ادبیات، نمادها و اساطیر، آداب و مناسک، ارزشها و اعتقادات و دولت مهمترین عناصر و مولفه های هویت ملی مردم یک کشور محسوب میشوند. در این میان، بعد فرهنگی-تاریخی هویت ملی که شامل مولفه های سرزمین تاریخی، اساطیر، نمادها، وقایع تاریخی، زبان باستانی و میراث فرهنگی میشود، از اهمیت بیشتری برخوردار است. انتقال این مولفه های عمدتا تاریخی به نسلهای بعدی به منظور تقویت و بازتولید هویت ملی بسیار ضروری است و آثار ادبی، اجتماعی، فرهنگی و تاریخی اندیشمندان در این زمینه یک منبع اساسی محسوب میشود. در بین آثار فاخر ایرانی، شاهنامه فردوسی از منظر وجود مولفه های تاریخی- فرهنگی هویت ایرانی یک استثنا محسوب میشود. در این مقاله تلاش میشود با رویکردی توصیفی- تحلیلی نقش و جایگاه شاهنامه فردوسی در تقویت و بازتولید هویت ملی مورد بررسی و تجریه و تحلیل قرار گیرد.

Keywords:

هویت ملی , ملیت , مولفه ها و عناصر , فردوسی , شاهنامه فردوسی