سلامت جسمی و روانی افراد یک جامعه، عاملی موثر در بروز توانمندیها و قابلیت های آنان و نهایتا رشد و توسعه هر جامعه ای است.کمرویی به عنوان یک معضل اجتماعی، میتواند عاملی بازدارنده در رشد، شکوفایی و بروز قابلیتها و توانایی های افراد باشد.
کمرویی میتواند تاثیرات منفی بر روابط اجتماعی، زندگی شخصی و اجتماعی افراد بگذارد و زمینه ساز ناهنجاری های رفتاری متعددی در شخص کمرو شود. همچنین ممکن است در اکثر موارد به صورت طولانی مدت با فرد کمرو همراه باشد. بنابراین باید با استفاده از روشهای مناسب تربیتی و درمانی، به کاهش آن کمک کرد و مانع از تاثیرات منفی آن شد در غیر این صورت
کمرویی میتواند به یک بیماری روانی تبدیل شود. هرچند برای درمان
کمرویی دو روش اصلی رواندرمانی و روشهای پزشکی پیشنهاد شده است، با این حال پژوهشگران بهکارگیری روشهای شناختی و رفتاری را به جای استفاده از روش های پزشکی توصیه میکنند. این مقاله با نگاهی بر تعاریف
کمرویی و علل بروز و آثار و تبعات منفی آن، مروری دارد بر برخی از پژوهشهای انجام گرفته در ارتباط با کاهش و درمان
کمرویی که عمده پژوهشهای بررسی شده بر روشهای درمانی شناختی- رفتاری و توجه به مهارتهای ویژه شناختی، اجتماعی، زندگی و کلامی در بهبود
کمرویی تاکید دارند.