سنجش وضعیت پایداری شاخص های کالبدی مسکن در راستای ارتقای توسعه سکونتگاه های شهری (مطالعه موردی: شهر گرگان)

کاربری مسکن به عنوان مهم­ترین و اصلی­ترین کاربری شهری، نقش تعیین­کننده­ای در شکل­گیری شهرها داشته و دارد. توجه به پایداری بخش مسکن به عنوان مهم ترین عنصر شهری در توسعه پایدار شهری، از اساسی ترین وجه آن شناخته می­شود؛ از این رو، شناخت شاخص های مسکن مناسب و تلاش در جهت تحقق سکونتگاه مطلوب، امر مهمی در بحث توسعه پایدار شهری می باشد. پژوهش حاضر با هدف سنجش پایداری توسعه سکونتگاه­ های شهری به تحلیل و ارزیابی وضعیت شاخص­ های کالبدی مسکن شهر گرگان می ­پردازد. روش بررسی پژوهش، مبتنی بر توصیفی- تحلیلی و رویکرد حاکم بر آن، کاربردی است. جهت جمع­آوری اطلاعات مورد نیاز از روش کتابخانه­ای و با بهره ­گیری از آخرین آمار انتشار یافته از مرکز آمار و سالنامه آماری شهر گرگان استفاده شده­است؛ به این منظور، جهت تحلیل وضعیت مسکن شهر گرگان از 31 شاخص و جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از تکنیک­های TOPSIS، SAW و مدل وزن­دهی آنتروپی شانون استفاده شده­است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می­دهد که شهر گرگان به لحاظ توسعه بخش مسکن فراز و نشیب ­هایی را در سال­ های اخیر پشت سر گذاشته است. به لحاظ پایداری وضعیت شاخص­ها و عمران در بخش مسکن، شهر گرگان از سال 1389 تا سال 1393 از روند رو به رشد و وضعیت مطلوبی برخوردار بوده است که سال 1389 اوج مطلوبیت این روند بوده و از نظر توسعه شاخص­های مسکن شهری رتبه نخست را دارا بوده است. اما در سال 1388 به لحاظ وضعیت پایداری شاخص­های مسکن در رتبه آخر قرار گرفته است که نشان از روند رو به کاهش در این سال نسبت به سایر سال­ های مورد مطالعه است.

Keywords:

مسکن , توسعه پایدار شهری , رتبه بندی , شهر گرگان