ظرفیت آموزش الکترونیک در برنامه توسعه فضایی دانشگاه صنعتی امیرکبیر

شهر هوشمند به معنی استفاده از همه منابع و فناوریهای موجود، برای توسعه مراکز شهری با هدف ایجاد یکپارچگی، زیست پذیری و پایداری است. یکی از مهمترین ویژگیهای شهر هوشمند آموزش و تحصیل هوشمند و در دسترس است. در آموزش هوشمند، که مبنای آن آموزش در بستر الکترونیک و مجازی است، کلاس درس با ظرفیت تقریبا نامحدود وجود دارد. در واقع آموزش الکترونیک میتواند ضمن حفظ کیفیت آموزش در دانشگاه ها، بار ترافیکی و کالبدی- فضایی حاصل از استقرار و گسترش دانشگاه ها در شهر را تا حد زیادی کاهش دهد. به همین دلیل بسیاری از دانشگاه های جهان ظرفیتهای آموزش الکترونیک خود را ارتقاء دادهاند. در مقابل آموزش الکترونیک، آموزش سنتی و مکان محور، نیازمند گسترش کلاسهای درس و فضاهای آموزشی و صرف هزینه های کلان است. در عین حال گسترش کالبدی دانشگاه ها، به خصوص در کلانشهرهای متراکم، منجر به تشدید تراکم کالبدی- فضایی و افزایش نابهسامانی آنها خواهد شد.با این وجود بسیاری از دانشگاه های کشور همچنان در پی گسترش مرزهای دانشگاه وساخت ساختمانهای جدید، برای استقرار کلاسهای درس و سایر فضاهای مربوطه در آنها، هستند. این رویکرد در دانشگاه های درون شهری منجر به تملک اراضی و املاک اطراف دانشگاه به منظور تخریب و نوسازی آنها و افزایش فضای کالبدی دانشگاه میشود. این در حالی است با گسترش آموزش الکترونیک در راستای تحقق شهر هوشمند میتوان علاوه بر رفع نیازهای آموزشی و جلوگیری از ایجاد مشکل برای شهر، با استفاده از منابع مالی درنظر گرفته شده برای گسترش کالبدی دانشگاه ها، اقداماتی در راستای کارآفرینی دانشگاه و توسعه پایدار آنها انجام داد. در این مقاله با استفاده از تجربیات جهانی در خصوص نحوه توسعه دانشگاه ها ضمن نقد گسترش کالبدی دانشگاه های کشور، با تاکید بر دانشگاه صنعتی امیرکبیر، اقدام به ارائه یک الگوی توسعه بر اساس گسترش آموزش الکترونیک و تغییر نسل دانشگاه ها به نسل سوم (کارآفرین) کردهاست تا جایگزین رویکرد فعلی شود.

Keywords:

توسعه دانشگاه , شهر هوشمند , آموزش الکترونیک , دانشگاه امیرکبیر