زبان و بیان بهار در قصیده سرایی

هدف از این پژوهش بررسی و تجزیه و تحلیل زبان و لحن بیان قصیده های محمد تقی بهار است، قصیده هایی که بیشتر اجتماعی بوده و از رویکردی انتقادی برخوردار می باشد و نگاهی اصلاح گرایانه به شرایط جامعه خویش دارد. این مقاله به بررسی قصیده های بهار که بیش تر به تقلید از سبک خراسانی بوده و یکی از شاهکار های شعریش بوده پرداخته است. بهار در اشعار خود به وصف صبر، غرور، عزت ملی، فرهنگ و وطن خواهی پرداخته است. از ویژگی شعری او می توان به پشتوانه علمی بالا با ایجاد تنوع در وزن های شعری، جهان نگری و تعامل با سنت ها اشاره کرد. همچنین بهار در نوشته های خود از آرایه های ادبی و تصاویر گوناگون به شیوه ای هنرمندانه بهره برده است. تخلص شعری او بهار است به همین دلیل وی، دنبال نوآوری است ، بنابراین مبانی زیبا شناسی شعر کلاسیک را دگرگون ساخته و با طراحی نو در هم آمیخته است و این گونه پایه گذار سبک نو شده است. برای جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای استفاده شده است.

Keywords:

قصیده , زبان , لحن بیان , بهار , انتقاد , وطن خواهی , سبک شناسی