بررسی کارایی تکنیک هیبرید جهت برآورد دبی حداکثر سیلاب در برخی مناطق مرکزی ایران

دبی پیک در هر حوزه یکی از مهمترین پارامترهای هیدرورلوژیکی است که نقش مهمی در برنامه ریزیها و مدیریت سیل حوز ههای آبخیز ایفا می کند. جهت تخمین دبی پیک در حوزه هایی که فاقد آمارند و یا آنهایی که دارای نقص آماری هستند، از روشهای مختلف آنالیز منطقه ای سیلابها در آن حوز هها بهره گیری می شود. با توجه به اهمیت حوزه آبخیز اصفهان – سیرجان و دشت یزد اردکان در ناحیه ایران مرکزی تلاش شده است که در این تحقیق به آنالیز آماری سیلابهای این منطقه پرداخته و از این طریق مدل مناسبی که بتواند تخمین بهتری از حداکثر آبدهی یا دبی پیک Qp را ارائه دهد، معرفی گردد. بدین منظور ضمن جمع آوری آمار دبی سالانه سیلابها در 14 ایستگاه مختلف، به تعیین پارامترهای مختلف زیر حوز ههای مربوط به هر آبراهه از جمله مساحت تحت پوشش (A)، طول آبراهه اصلی (L)، وبارش 24 ساعته (I) پرداخته شد. سپس جهت تعیین رابطه بین دبی پیک با دوره های بازگشت مختلف و این پارامترها از روش هیبرید به عنوان یکی از کاراترین روشهای آنالیز منطقه ای سیلاب استفاده شد

Keywords:

آنالیز منطقه ای , حداکثر آبدهی , روش هیبرید