توسعه پایدار شهری یا sustainable urban development یکی از جامع ترین مفاهیم بوده و اهداف آن، به علت روند رو به رشد جمعیت و فعالیت های اقتصادی، به ویژه در کشورهای کمتر
توسعه یافته، توجه بیشتری را جلب کرده است.
توسعه پایدار ارائه راه حل هایی در مقابل الگو های سنتی و کالبدی، اجتماعی، اقتصادی
توسعه را شامل می گردد کهبتواند از بروز مسائلی هم چون نابودی منابع طبیعی، تخریب اکوسیستم ها، رواج بی عدالتی، آلودگی، افزایش بی رویه جمعیت و پائین آمدن کیفیت زندگی انسان ها جلوگیری کند.ساختار
مدیریت شهری در ایران به منظور گذر از نظام متمرکز و حرکت به سمت نظام غیر متمرکز و بیرون رفت از چالش ها رخ داده، لاجرم باید ایجاد تحول در نظام برنامه ریزی و
مدیریت توسعه شهری را بعنوان یه راه حل اساسی پذیرا باشد. این امر ی انتخاب نیست بلکه ی ضرورت انکار ناپذیر تلقی می گردد. چرا که در شهرای فعلی این ساختارعلیرغم سعی و تلاش فراون در ایجاد ارتباط و تعامل میان سه عامل اصلی شکل گیری شهر (انسان، فضا و محیط )، عاجز از پاسخگویی و حل مشکلات رو به تزاید اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی شهرها به ویژه در شهرهای بزرگ کشور بوده و شیوه های کنونی برنامه ریزی و
مدیریت توسعه شهری نه تنها در مواجه با این معضلات، ضعیف و ناکارآمدجلوه می نماید بلکه موجب تشدید اوضاع و بحرانی نمودن آن بخصوص از طریق ایجاد تمرکز و دفع نظام مشارکتی می باشد.در این مقاله کوشش شده تا ابتدا مفهوم
توسعه پایدار به تصویر کشیده شود و سپس به کم این مفهوم که بنظر می رسد زیر بنای نظریه جدید رشد اقتصادی و دیدگاه جدید
مدیریت شهری است، ضمن پرداختن به بیان روشن تری از مفهوم
مدیریت شهری، ارتباط میان
توسعه پایدار و
مدیریت شهری مورد بررسی قرار گیرد و راه کار تسهیل این امر ارائه شود. پیرامون
توسعه پایدار شهری، اف آتی
مدیریت شهری با رویکرد
توسعه پایدار تحلیل گردیده و نتایج حاصل از این مقاله، نمایانگر این موضوع است که ضرورت
مدیریت یکپارچه شهری از طریق تکنولوژی تاثیر بسزایی در نیل به اهداف
توسعه پایدار خواهد داشت.