مهندسی ژنتیک و پرورش GMO ها در ماهیان

امروزه با توجه به اینکه جمعیت جهانی رو به افزایش است، در پی آن تقاضا برای غذاهای دریایی نیز رو به افزایش است. از جمله مهم ترین زمینه های تحقیق در صنعت آبزی پروری، استفاده از بیوتکنولوژی برای افزایش دسترسی به غذا و کاهش هزینه های تولید با دست کاری ژن ها و کروموزوم های گونه های پرورشی می باشد. ماهی سالمون نخستین غذای حیوانی است که با کمک مهندسی ژنتیک در سر سفره های ما حاضر می شود که البته تکنیک های مختلفی برای اصلاح ژنتیک در ماهی ها وجود دارد. آنچه که در اصلاح نژاد ماهی ها حائز اهمیت است شامل افزایش رشد سریع تر، طول عمر بیشتر، تغذیه نسبتا همه چیز خواری، سازگاری بیشتر با محیط، بهبود ضریب تبدیل غذایی، مقاومت به بیماری ها، آفت کش ها و آلاینده ها، تحمل سرما، از دست دادن استخوان ماهی و دیگر ساختارهای نامطلوب. اخیرا، انتقال ژن های فاکتور رشد یا هورمون رشد (GH) نیز به عنوان یک رویکرد سریع برای سرعت بخشیدن به عملکرد گونه های مختلف مورد بررسی قرار گرفته است . اگرچه استفاده از تکنیک های جدید در GMO ها مزایای مختلفی را در جهت اصلاح خصوصیات مختلف در ماهیان دارد، اما دستکاری ژنتیکی خطرات جدی و مهمی را هم به دنبال دارد که می بایستی مورد توجه قرار گیرد. مهم ترین خطر ماهیان ترانس ژن فرار آنها به طبیعت و آمیزش با گونه های وحشی و امکان آلودگی جمعیت وحشی و تغییر شدید خصوصیات اکوسیستم های طبیعی است. البته نسل اول فرار ماهی های ترانس ژن به محیط طبیعی باید در کوتاه مدت نگرانی اصلی باشد، در حالی که نسل های بعدی، که بیشتر شبیه به ژنوتیپ های طبیعی هستند، انتظار می رود که اثرات ضعیف تری داشته باشند، اما می تواند برای دوره های طولانی ادامه یابد.

Keywords:

مهندسی ژنتیک , موجودات تراریخته , ماهی , هورمون رشد