بررسی اثر روش های ریکاوری پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز متعاقب شش هفته تمرینات اختصاصی فوتبال بر لاکتات دهیدروژناز مردان فوتبالیست

مقدمه: انجام فعالیت شدید سبب آسیب های ساختاری در عضلات، که یک عامل محدود کننده ی قوی برای عملکرد عضله است، می شود. بازگشت به حالت اولیه همواره به عنوان یک استراتژی، برای کاهش آسیب و خستگی عضلانی و از اینرو حفظ عملکرد ورزشی در طی فعالیت های شدید مطرح بوده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر روش های ریکاوری پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز متعاقب شش هفته تمرینات اختصاصی فوتبال بر لاکتات دهیدروژناز مردان فوتبالیست بود. روش شناسی: 36 فرد از فوتبالیست های فعال شهرستان بیرجند با میانگین وزن 15.65±60.13 کیلوگرم، میانگین قد 10.98 ± 173.02 سانتی متر و میانگین سنی 1.53 ± 16.47 سال، به صورت هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی به 4 گروه 9 نفره (شامل:ریکاوری غیرفعال، ریکاوری فعال، شناوری در آب سرد و ریکاوری از طریق ماساژ) تقسیم شدند. آزمودنی ها هر گروه در ابتدا یک جلسه فعالیت ورزشی حاد تا سرحد واماندگی انجام دادند و پس از آن در یکی از روشهای ریکاوری 20 دقیقه ای شرکت کردند. سپس به صورت منظم 6 هفته تمرینات اختصاصی فوتبال را زیر نظر مربی انجام دادند و پس از 6 هفته، یک جلسه فعالیت حاد واماندهساز همانند فعالیت ابتدای پروتکل را اجرا کردند. میزان لاکتات دهیدروژناز قبل از فعالیت حاد واماندهساز و بلافاصله پس از ریکاوری اندازه گیری شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که هیچ کدام از روش های ریکاوری سبب کاهش معنی دار لاکتات دهیدروژناز نشد. نتیجه گیری: هیچکدام از روشهای ریکاوری موجب کاهش میزان لاکتات دهیدروژناز نشد که این میتواند ناشی از فشارهای متابولیکی و مکانیکی فعالیت شدید باشد.

Keywords:

ریکاوری فعال , ریکاوری غیرفعال , ماسااژ ورزشی , غوطه وری در آب سرد , فعالیت شدید وامانده ساز , تمرینات اختصاصی فوتبال , آسیب عضلانی , لاکتات دهیدروژناز