تحلیل و ارزیابی ایمنی گذرگاه های عرضی عابرین پیاده در تقاطع های دارای چراغ راهنمایی زمان بندی شده در ترکیب با اثرات خطوط ویژه اتوبوسرانی

این مطالعه به بررسی تاثیر وجود مسیرهای ویژه اتوبوسرانی، بر سطح ایمنی عابرین پیاده در محل تقاطعات چراغدار واقع در مسیرهای حمل و نقل همگانی1 که در معابر شریانی قرار دارند، پرداخته است. چند تقاطع برای انجام مقایسه سطح ایمنی انتخاب شدند جهت انجام مقایسه از آزمون من-ویتنی و برای انجام مقایسه از شاخصهای تعداد کل تصادفات، تصادفات خسارتی، تصادفات جرحی و تصادفات عابرین پیاده در دو گروه تقاطعها (تقاطع های نمونه و تقاطع های مقایسه) استفاده شده است. نتایج مقایسه نشان میدهد که تفاوت شاخصها در حالت وجود یا عدم وجود مسیر ویژه اتوبوسرانی، معنادار است و وجود مسیر ویژه اتوبوسرانی بر کاهش سطح ایمنی عابرین پیاده در محل تقاطع های چراغدار، موثر است، به طوری که احتمال وقوع تصادف با شاخص تعداد کل تصادفات %28 افزایش در چهارراه،%20 افزایش در سه راه، با شاخص تعداد تصادفات خسارتی %19 افزایش در چهارراه، %16 افزایش در سه راه، با شاخص تعداد تصادفات جرحی %15 افزایش در چهارراه، %12 افزایش در سه راه ، با شاخص تعداد تصادفات عابرین پیاده %38 افزایش در چهار راه و %27 افزایش در سه راه به دست می آید و با شاخص تعداد تصادفات عابرین پیاده %38 افزایش در چهارراه و %27 افزایش در سه راه به دست می آید. نتایج مقایسه همچنان نشان میدهد که در مسیرهای اتوبوس تندرو کاهش سطح ایمنی در تقاطع های سه راه و چهارراه تفاوت معناداری با یکدیگر ندارند.

Keywords:

خطوط ویژه اتوبوسرانی , ایمنی , عابرین پیاده , تقاطع چراغ دار