ارزیابی روند شاخص جذب هواویز (AAI) فصلی ایران مبتنی بر داده های ماهواره ای Nimbus 7، Earth Probe و EOS Aura

هدف از این پژوهش ارزیابی روند شاخص هواویز (AI) فصلی در ایران است در این راستا داده های سنجنده TOMS دو ماهواره Nimbus 7 (1992-1979) و Earth Probe (2005-1996) و سنجنده OMI (2015-2005) ماهواره EOS Aura اخذ و از آزمون ناپارامتریک من-کندال برای شناسایی روند شاخص هواویز (AI) استفاده شد. نتایج نشان داد داده های سنجنده TOMS ماهواره EP برای مطالعه روند مناسب نمی باشد چرا که از سال 2001 داده های این سنجنده کالیبراسیون نمی شوند. بیشینه روند افزایشی شاخص هواویز (AI) ایران برای سنجنده OMI و بیشینه روند کاهشی شاخص هواویز (AI) فصل پاییز (سنجنده TOMS ماهوارهNimbus7) محاسبه گردید؛ در فصل بهار دلیل کاهش میزان رطوبت خاک و فعال شدن چشمه های گردوغبار به نسبت فصل زمستان از مناطقی با روند کاهشی به شدت کاسته شده و بر مناطقی با روند افزایشی افزوده شد. فصل تابستان مناطقی با روند افزایشی بر اساس اطلاعات ماهواره Nimbus7 (100%) و ماهواره Aura (96/74%) از کل یاخته ها را در بر گرفته است. بیشینه روند افزایشی معنی دار و همچنین بیشینه مقدار متوسط شدت روند شاخص هواویز (AI) در بر اساس سنجنده OMI ماهواره Aura در فصل پاییز بدست آمده است. روند افزایشی شاخص هواویز (AI) در ایران به دلیل شرایط محیطی و آب و هوایی است. باد شمال تابستانه، الگوهای دینامیکی و حرارتی غرب آسیا و کم فشار حرارتی سند بیش ترین نقش را در ترابرد و وردایی فصلی هواویزهای ایران دارند.

Keywords:

شاخص جذب هوایز (AAI) , سنجنده TOMS , سنجنده OMI , آزمون من-کندال (MK) , ایران