ارزیابی آزمایشگاهی و تئوری تعیین میزان ترکیب بهینه ی الیاف پلی پروپیلن و ژل میکروسیلیس بر میزان مقاومت فشاری بتن C40 در سن 7 روز

امروزه بتن الیافی با توجه به افزایش نیاز روزافزون به بتنهای جدید متناسب با افزایش ساخت سازه هایبلندمرتبه، وجود سرانه ی جمعیتی بسیار زیاد در ساختمان ها و افزایش بارهای زنده در سازه، افزایش باربر بتن و ... رو به گسترش است. بهره گیری از انواع مواد مختلف و تقویتی در این نوع بتن بطور جدی درحال گسترش و به روز شدن است که این امر محققان را به انجام تحقیقات گسترده در این راستا تشویقنموده است. بدین منظور در پژوهش آزمایشگاهی و تئوری حاضر سعی شده است تا با استفاده از ده طرحاختلاط پیشنهادی که دارای درصدهای مختلف ترکیب دو نوع مادهی پرکاربرد و البته ارزان در صنعتساخت بتن های ساختمانی هستند که شامل الیاف پلی پروپیلن و ژل میکروسیلیس است، تاثیر این دوماده بر تغییرات مقاومت فشاری بتن ارزیابی گردد. نمونه ها بتن الیافی هیبریدی در آزمایشگاه بتن و درابعاد 150x150x150 میلی متر (نمونه های مکعبی) تهیه شده است که با استفاده از بتن در سن 7 روز تحت بارگذاری فشاری با کمک دستگاه جک هیدرولیکی قرار گرفته و نتایج نهایی به صورت مقایسات مختلف در ده طرح اختلاط و نمونه ی بتن شاهد (فاقد الیاف و ژل) صورت پذیرفته است. نتایج نشان داد که طرح اختلاط با عنوان عنوان C-%5M-%1.75PP که حاوی 5% ژل میکروسیلیس و 1/75% الیافپلی پروپیلن است، به عنوان طرح اختلاط با بیشترین مقاومت فشاری شناخته شده است. این طرحاختلاط پیشنهادی بطور میانگین (شامل گروه های A الی H ) دارای مقاومتی فشاری برابر با 46/97مگاپاسکال (در سن 7 روز) است که در مقایسه با نمونه بتن شاهد 47/33% افزایش مقاومت داشته است.

Keywords:

مقاومت فشاری بتن , الیاف پلی پروپیلن , ژل میکروسیلیس , جک هیدرولیکی , بتن الیافی