اهمیت در نظر گرفتن اقلیم در طراحی معماری مجموعه های سوارکاری در مناطق گرم و خشک ایران (نمونه موردی استان یزد)

معماری سبک طراحی و شیوه ساخت و ساز ساختمان ها و دیگر سازه های فیزیکی است و ابزار واقعی جهت سنجش یک ملت بوده و هست و ازآنجایی که معماری یکی از مظاهر بیرونی فرهنگ یک جامعه است نماد مناسبی برای مطالعه فرهنگ آن جامعه محسوب می شود. همچنین از هنر معماری به عنوان بستری برای فعالیت های ورزشی و ترغیب افراد جامعه به این امر بهره گرفته می شود. ورزش سوارکاری که یکی از شاخه های مهم ورزش است در چند دهه اخیر مورد توجه خاصی قرارگرفته است، یکی از مهم ترین رویدادهای معماری بهره گیری از معماری بومی و سنتی هر منطقه است .بررسی معماری سنتی ایران نشان دهنده معماری پایدار است. ماهیت سرپناه انسان به میزان زیادی به شرایط زندگی وی وابسته بوده و اقلیم مبنایی برای تعیین این نوع سرپناه است. هدف از انجام این پژوهش رسیدن به نحوه طراحی فضاهای موجود در مجموعه های سوارکاری است. در قسمت بحث و نتیجه گیری به بیان راهبردها و چگونگی استفاده از معماری بومی متناسب با اقلیم منطقه در طراحی مجموعه های سوارکاری پرداخته می شود. نتایج نشان دهنده این موضوع است که استفاده از معماری بومی شهرستان یزد می تواند از اتلاف انرژی به میزان فراوانی بکاهد و کارایی مجموعه سوارکاری را افزایش دهد.

Keywords:

اقلیم گرم و خشک , معماری بومی , ورزش سوارکاری , طراحی