اثر تخریب و احیای رویشگاه های جنگلی بر میزان انتشار گاز دی اکسیدکربن و سرعت معدنی شدن کربن خاک در غرب مازندران

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تخریب و احیای رویشگاه های جنگلی بر میزان انتشار گاز دی اکسید کربن و سرعت معدنی شدن کربن خاک می باشد. بدین منظور نمونه برداری از لاشبرگ و خاک (سطح 20 ×20 سانتی متر، عمق 15 سانتی متر) جنگل طبیعی کمتر دست خورده ممرز- انجیلی، جنگل طبیعی تخریب یافته پوشیده شده با تک درختانی از ممرز و انجیلی، جنگل کاری های توسکا، بلندمازو و زربین در منطقه نوشهر انجام شد. بیشترین مقادیر مشخصه های مذکور به ترتیب به رویشگاه-های جنگل طبیعی، توسکا، بلندمازو، زربین و تخریب شده اختصاص داشت و تفاوت آماری معنی داری نشان دادند. رویشگاه های مختلف اثرات متفاوتی بر میزان انتشار دی اکسید کربن و سرعت معدنی شدن کربن داشتند که این می تواند به میزان عناصر غذایی خاک و لاشبرگ، رطوبت، pH و مواد آلی حاصل از تجزیه میکروارگانیسم ها نسبت داده شود. نتایج نشان داد که احیای مناطق تخریب شده با گونه های مختلف به خصوص توسکا باعث افزایش پویایی کربن خاک شده است که نشان دهنده بهبود وضعیت رویشگاه می باشد.

Keywords:

جنگل کاری , جنگل طبیعی , کیفیت لاشبرگ , عناصر غذایی