بررسی نقش تصویرحروف در شکل گیری دانش گفتاری

بنام خدا در این مقاله سعی بر آن شده از نگاه ادبی بابی جدید، در علومی تشخیصی بر خلاف رویه ی مداوم به طرز سخن ورزی گویش های گوناگون و مستقل که رویکردی تقلیدی دارند، در حوزه گفتاری ایران و به تداوم آن در جهان با پشتوانی علمی که تکیه بر مستندنگر و مستندگرایی باشد در این عصر زمان دانستنی های علوم کشف شده ی آن بار گشایی شود و ارتباط تصویری همین رسم الخط که برگرفته از منابع نشرح ( پوشش تصویر در حرکت واقعی رخسار) هستند ارتباط تلفیق و تلفیم نقل گویایی ( به تصویرکشیدن سرشاخه های اشکالی در نگاه گفتاری ) که منشا نقشایند این تصاویر برگرفته از عضوهای پازلی رخساری انسان هستند و تجسم نمایی و دنبال کردن تحول گویایی بافت زنده ی آنان در بینش چندگانه ی زبان های کهن هماننده آرامی و صامی (سامی) و عربی با نقش آفرینی زبان مرجع و بنیانی ایران باستان که سرشت کلمات هر نوع اجرای سبک دهی سخن را در هر نوع گویشی خاص، در بینش رخساری با توجه به زمینه و پس زمینه ی ترسیم نقش مرئی حروف این نوع تقاتیک ( تولید صدا، مخصوص به شکل) در پوشش علوم تصویرگفتاری، صدا را با تصویردرآمیخته اند و سرمایه ی سخنورزی های بسیار پیچیده را با این دستاورد به روشی ساده ثمر بخش نموده اند امید است با توجه به این کشف عظیم ادبی که توسط نگارنده پدید، مخاطب و صاحب نظران حوزه ی ادبی ایران باب علمی جدید را بگشایند.

Keywords:

تلفیم , تصویر , تقاتیک , بینش , گفتار