بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر تاب آوری دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر کرمانشاه

ارتقای تاب آوری هدفی مهم جهت درمان و پیشگیری از آسیب روانشناختی می باشد، تاب آوری سازه ای است که بر اساس رویکرد مبتنی بر نقاط قوت بنا شده و حاکی از قابلیت افراد در کنار آمدن با مشکلات و خطرات می باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر اثربخشی طرحواره درمانی بر تاب آوری دختران دوره اول متوسطه شهر کرمانشاه بود. جامعه آماری مورد مطالعه در پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع اول متوسطه شهر کرمانشاه در سال تحصیلی 97-96 می باشد. به منظور انتخاب آزمودنی ها از روش نمونه گیری تصادفی استفاده گردید و با استفاده از روش پیمایشی و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون ( CD-RISC, 2003) به جمع آوری داده های مورد نیاز پرداخته شد. نتایج نشان داد که تعامل بین گروه و پیش آزمون معنادار نیست، به عبارت دیگر داده ها از فرض همگنی شیب های رگرسیونی پشتیبانی می کند (0/369=sig) و می توان گفت شیب خط رگرسیونی برای متغیر تاب آوری دانش آموزان در گروه های آزمایش و کنترل تقریبا یکسان بوده و بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون همبستگی مثبت و معنادار برقرار است. از این رو استفاده از تحلیل کوواریانس مجاز می باشد. که در نهایت یافته ها نشان دهنده اثربخشی طرحواره درمانی بر تاب آوری دانش آموزان دختر بوده و دارای تاثیر معناداری می باشد.

Keywords:

اثربخشی طرحواره درمانی , تاب آوری , دانش آموزان , کرمانشا