تاثیر پیشرفت خودشیفتگی با توجه به عناصر اصلی خانواده و رابطه ی آن با دختر ان جوان

خود شیفتگی که یکی از مفاهیم قدیمی در روان شنا سی به ویژه مکتب روان تحلیل گری ا ست. امروزه هم به عنوان نوعی اختلال در سطح بالینی و هم به عنوان صفت شخصیتی در سطح غیر بالینی موضوع نورد تحقیق در ادبیات پژوهشی است. خود شیفتگی سطحی از شخصیت است که با ویژگی هایی همچون خوش بینی، تخیلات افراطی در مورد قدرت، زیبایی و موفقیت، حساسیت زیاد نسبت به انتقاد و احساس بی نظیر بودن مشخص می شود. عوامل گوناگونی می تواند منجر به خودشیفتگی شود، اما در این بین عملکرد خانواده می تواند تاثیر چشمگیری داشته است. در دنیای امروز، چگونگی ارتباطات، شبکه حمایت اجتماعی و مهارت های بین فردی به طور خاص، موفقیت و بهزیستی انسان ها را تحت تاثیر قرار می دهد. در نتیجه برخورداری از یک شبکه حمایت اجتماعی، حاکی از هوشمندی بشر امروزی است. از سویی هر چه در حیطه روابط بین فردی، مشکلات بیشتری داشته باشیم و مهارتهایمان برای مقابله با این مسائل کمتر باشد، شانس زندگی بهتر و رضایت و سلامتی را از دست خواهیم داد. این که افراد چه شیوه هایی را در برخورد با منابع فشار روانی بر می گزینند، تابع موفقیت های ویژه ای است مانند سطح هوشیاری، نوع شخصیت، آموزه های فرهنگی و اجتماعی، عملکرد و ساختار خانواده و نظایر آن به رغم تنوع نظریه ها در انتخاب سبک های مقابه ای نظیر یادگیری، واکنش های اولیه، جریان های رشدی، تاثیرات فرهنگی، ابعاد شخصیتی به نظر می رسد عملکرد خانواده در شکل گیری نحوه مقابله با فشارهای روانی نقش ویژه ای داشته باشد. منظور از عملکرد خانواده یعنی توانایی خانواده در هماهنگی یا تطابق با تغییرات ایجاد شده در طول حیات، حل تضادها و تعارض ها، همبستگی بین اعضاء و موفقیت در الگوهای انظباتی، رعایت حد و مرز بین افراد، اجرای مقررات و اصول حاکم بر این نهاد با هدف حفاظت از کل سیستم خانواده است .در این خصوص پژوهش های جامعی در حوزه روان شناسی صورت گرفته ولیکن در حوزه خانواده تاکنون پژوهشی انجام نشده است. در این پژوهش سوال اصلی این است که آیا می توان خودشیفتگی براساس عملکرد خانواده و روابط بین فردی در دختران جوان پیش بینی کرد.

تاثیر پیشرفت خودشیفتگی با توجه به عناصر اصلی خانواده و رابطه ی آن با دختر ان جوان Keywords:

خودشیفتگی , خانواده , دختران جوان , روابط بین فردی