امکان انعقاد قرارداد کار با کودک از منظر فقه و قانون کار

در سال 1989 میلادی نمایندگان کشورهای جهان در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، پیمان حقوق کودک را تایید و امضا نمودند. در تاریخ اول اسفند 1372 مجلس شورای اسلامی ملحق شدن جمهوری اسلامی ایران را به این کنوانسیون تصویب کرد. اعلامیه جهانی حقوق کودک، در ماده یک خود کودک را کسی می داند که کمتر از هجده سال تمام دارد ، مگر آنکه قوانین داخلی کشوری ، سن دیگری را مشخص کرده باشد. طبق تعریف فقه و قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران ، کودک کسی است که بالغ نشده باشد سن بلوغ شرعی برای پسران پانزده سال تمام و برای دختران ، نه سال تمام قمری تعیین شده است .ماده 79 قانون کار مصوب 1369 اینچنین اذعان دارد: به کار گماردن افراد کمتر از 15 سال تمام ممنوع است ، با توجه به این قانون می توان گفت کودک به اشخاص کمتر از 15 سال اطلاق می گردد همچنین در قانون کار بر خلاف قانون مدنی بین سن دختر و پسر قانونگذار تمایزی قائل نشده است. بنابر این ممکن است شخص به بلوغ شرعی رسیده اما مطابق قانون کار سن وی کمتر از 15 سال باشد که این حالت در خصوص سن دختران بیشتر دیده میشود چون ممکن است در شرایطی به سن بلوغ شرعی رسیده و آماده ی پذیرش مسئولیت است اما از سوی دیگر مطابق قانون کار، کار کردن وی ممنوع شده باشد. مورد مذکور از جمله ابهاماتی است که به دلیل تعاریف متعدد از سن کودکان جهت انعقاد قرار داد کار و پذیرش مسئولیت وجود دارد.