بازخوانی اخلاق جمعی در فرهنگ علوی با محوریت نهج البلاغه

نهج البلاغه به عنوان کتابی بلیغ، عرضه کننده گونه ھای خاص از عقلانیت نظری و عملی در مباحث مختلف عبادی، سیاسی، اخلاقی و غیر ذلک است. مخاطب عقلانیت عرضه شده در نھج البلاغه انسان ھایی هستند که در زندگی دنیا، حق را جستجو می کنند. بحث اخلاق جمعی می باشد از دیرباز تاکنون مورد توجه همگان بوده است؛ در نھج البلاغه اشارات صریحی از اخلاق اجتماعی دیده می شود و نقش برجسته ای در نظام اخلاقی نھج البلاغه با بار معنایی متنوع دارد؛ بنا بر آموزه ھای علوی، اخلاق اجتماعی ھمیشه ودر ھر زمان از اھمیت فراوانی برخوردار خواھد بود. مقاله حاضر با ھدف تبیین فرھنگ علوی درباره اخلاق اجتماعی نگاشته شده است. این مقاله در صدد است تا با روش توصیفی- تحلیلی و تکیه بر فرھنگ ناب علوی و گفتمان کتاب شریف نھج البلاغه، اخلاق اجتماعی را مورد ارزیابی قرار دھد؛ چرا که نھج البلاغه با توجه به دقت نص آن از اتقان و اعتبار بالایی برخوردار است. از یافته ھای پژوھش می توان به اقسام تحقیقات اخلاقی، پیوند آدمی با اجتماع و راھبردھای اخلاق اجتماعی اشاره کرد.

Keywords:

اخلاق , اجتماع , فرهنگ علوی , نهج البلاغه