بررسی رابطه ظرفیت اجتماعی – کالبدی جامعه و افزایش تاب آوری سکونتگاه در مواجهه با مخاطرات طبیعی

زمانی که مخاطرات طبیعی در یک منطقه خالی از سکنه اتفاق بیفتد، فقط یک مخاطره است و همان مخاطره اگر در منطقه مسکونی اتفاق بیفتد و بر زندگی انسانی آن منطقه تاثیر گذاشته و فعالیت های اجتماعی و اقتصادی ساکنان را دچار مشکل کند، عنوان بحران به خود می گیرد؛ بنابراین تاثیرات فاجعه با میزان آسیب پذیری جامعه در برابر خطر برعکس توانایی آن برای مقابله با فاجعه مشخص می شود. بنابراین اندیشیدن تدابیری هوشمندانه برای کمینه سازی خسارات و مدیریت صحیح مقابله با بلایای طبیعی جهت کاهش خسارات ناشی از بلایا امری حیاتی است و تمهیداتی جهت کاهش خسارات ناشی از بلایا را میطلبد که به صور گوناگون می باشد.برای ایجاد شهرهای تاب آور با تاکید بر نقش مدیران محلی، اشکال مختلف سرمایه نقش دارند که سرمایه اجتماعی با تاکید بر مولفه های اعتماد، شبکه ها و هنجارها یکی از انواع سرمایه تاثیرگذار می باشد.چشم اندازسازی به ساده ترین بیان، فرآیندی در برنامه ریزی است که در آن جامعه شروع به تبیین چشم اندازهای مشترک دربارهء آینده و محقق ساختن آن می کند.در این پژوهش با استفاده از اسناد کتابخانه ای مورد استفاده در این پروژه به بررسی عوامل موثر بر افزایش تاب آوری سونتگاه ها در مابل با سیل می- پرادزیم. تاب آوری رویکردی در برابر مخاطرات طبیعی است. مفهوم تاب آوری ارمغان تحول مدیریت مخاطرات دهه حاضر است .امروزه دیدگاه ها و نظریه هایمدیریت سوانح و توسعه پایدار به دنبال ایجاد جوامع تاب آور در برابر مخاطرات طبیعی است نتایج پژوهش نشان میدهد، ظرفیت اجتماعی- کالبدی منجر به تاب آوری سکونتگاه ها در برابر مخاطرات می شود.

Keywords:

سکونتگاه , ظرفیت کالبدی- اجتماعی , تاب آوری , مخاطرات طبیعی.